Yalın: Asansöre ve metroya binemiyorum!

◊ Haydi gel biraz sohbet edelim seninle. Meslek hayatımızın 20. yılındayız. Bu 20 yılı bir arada değerlendirelim. O vakitler ne üzere hayallerin vardı?

– Birinci hayalim; “Herkes bu türlü müzikler yaptığımı bilsin, herkes benim müziklerimi söylesin. Konserlerim olsun ve o beşerlerle birlikte bestelerimi söyleyelim”di. Ortaokul vakitlerinde okuldan çıktıktan sonra Nişantaşı’ndan Teşvikiye’ye babamın iş yerine yürürdüm. Yürürken herkesin beni tanıdığını hayal ederdim.

Boş bir hayal değildi bu. Ben 4-5 yaşından beri meskene gelen konuklara gitar ile müzikler söyleyip, şovlar hazırlayan bir çocuktum. Okulun özel günlerinde bütün sınıf toplanırdı ve onlara da bestelerimi çalardım. Esasen bizim işe bu tip beşerler giriyor sanırım. Bu türlü meczuplukları olan beşerler… (gülüyor)

◊ Tanınmak, yaptığın işi duyurmak birinci hayal. Pekala şu an o hayalin gerçekleşti mi?

– Evet. O hayal gerçekleşti.

◊ Artık sen söyle. Kesime birinci adımı attığında ne umuyordun?

– Birinci umudum ‘Yalın şarkısı’ diye bir olgu yaratabilmekti. Sen bir müzik yapıyorsun, müzik yaptığın vakit babana, annene, kardeşine ya da sevgiline dinletiyorsun.

Onun bir kabulünü alıyorsun yahut alamıyorsun. Hızından bile anlarsın. Seni kırmamak için ‘Evet ya güzel’ derler fakat onu hissedersin. En büyük umudum müziklerimin halktan da olumlu bir karşılık bulmasıydı.

“ZALİM” İLE “BU İŞ TAMAM” DEDİM

◊ Sence birinci ne vakit ‘İşte artık karşılık buldu’ hissi sana geçti?

– ‘Zalim’ ile. ‘Zalim’ albümü daha çıkmadan evvel müzik demolarını Bodrum’da bir yerde unuttum. DJ arkadaşım Metin Cansaray, şarkıyı çalmış. 2 gün sonra yere geri gittim. Gece saat 2’de açtı ‘Zalim’i. Herkes ezbere söylüyor, 200-300 kişi neredeyse. Şoke oldum. Dedim ki “Eyvah. Bir şey oluyor galiba.” Bunu sözler ile tanım edemeyeceğim bir tatmin duygusu olarak görüyorum. Senin yazdığın kelam ve sözler ile insanların birbirine evlenme teklif ediyor olması…

‘Meleklerin Kelamı Var’ müziğini çalarken konsere gelip yüzük takıp, hayatlarını birleştirme kararı almaları, onların hayatına girebildin demek. Ben bir müzik yapmışım, bu benim fikrim. Binlerce, milyonlarca insan senle tıpkı fikirde… Bundan daha hoş bir his yok!

KARİYERİMDE KOLAY KOLAY PES ETMEDİM

◊ 20 sene boyunca binlerce konser verdin. Binlerce kişi ile çalıştın. Birinci günden bugüne bakınca ne üzere hayal kırıklıkların oldu?

– Çok hayal kırıklığım yok. Mesleğimin çok başında var. Demolar yaptım. 14-15 yaşından beri bir şeyler kayda alıp insanlara götürüyordum. 23 yaşında birinci albümümü çıkarttım. 17 yaşımdan 23’e kadar aslında bir kabul edilememekle geçmiş hayatım. Bir sürü plak şirketine gittim.

Beni geri çeviren birçok plak şirketi ile sonra konuştuk. Hatta çok büyük bir plak şirketinin sahibi sevgili abim ‘İnanamıyorum nasıl bu türlü bir yanılgı yapmışım’ dedi. ‘Bu çocuktan olmaz’ demiş. Ben çok üzülmüştüm, çok ağlamıştım. Hayatımın en büyük hayal kırıklıklarından biri odur. Hevesle beklediğim o haber tam karşıtı bir formda gelince ‘Bir şey olmaz. Bıraksın bunları, okuluna baksın’ deyince çok ağır geldi. Toparlanma sürecim kısa sürdü. Pes etmem kolay kolay bilirsin.

◊ Bilmez miyim? 20 yıl evvelki Yalın’a yani bana şu anki aklın, birikimin ve deneyiminle nasıl bir öğüt verirdin?

– ‘Biraz daha az gerilimli ol. Biraz daha az değerse kimi şeyleri’ derdim. Birtakım bahislerde çok yordum kendimi, onu görüyorum. Aslında biraz daha az gerilim, biraz daha berrak bakış açısı, biraz daha sakince kıymetlendirmek…

EN BÜYÜK KEŞKEM LOS ANGELES TEKLİFİNİ KABUL ETMEMEK

◊ Bu 20 yıl içinde en büyük keşken ne oldu?

– Hiçbir işin peşini bırakmadığım için keşke diyeceğim bir şey bırakmadım. Yalnızca bir tane var. 2008 yılında birinci albümümdeki ‘Değmez’ kesimini Amerika’da üretimci Martin Kierszenbaum, Shaggy ve Japon bir kız ile düet müziğe dönüştürdü. Shaggy bir yandan rap yapıyor, Japon kız İngilizcelerini okuyor, ben de nakaratlarda ‘Değmez, değmez’ diye söylüyorum. Aslında kusursuz bir iş.

Bir Japon, bir Türk ve bir Jamaikalı bir ortaya geliyor, fıkra üzere. Bu projenin konseri için Los Angeles’a gittim. Konseri yaptık. Sonra o üretimci ile oturduk. Bana ‘Gel burada yaşa. Benim stüdyom var, hoş müzikler yapalım birlikte. Seninle bir albüm kontratı imzalayalım. Esasen seviyorsun burayı’ dedi.

O vakit da bir sponsorla 6-7 konserlik bir turne anlaşmıştım. Bu yüzden dedim ki “İşim var. Dönmem lazım.” Gittim Türkiye’de konserlerimi yaptım ve bir daha da Los Angeles’a dönmedim. O işi rafa kaldırdık. O denli bir keşkem var, denemediğim için. 11 yaşımdan beri yabancı lisan öğrenmeye çalışan biriyim.

Yurtdışında çok vakit geçirdim. İngilizcem üzücü değildir. Martin de çok güzel bir yapımcıydı. Lady Gaga’nın birinci albümünü yapan biri. Büyük bir fırsattı bence. Bizim kendi ülkemiz, kentlerimiz bize yetiyor. Bir turneye çıksan yetişemeyeceğin kadar kent var. Bir de Almanya, Azerbaycan, Kıbrıs var. Bir Türk müzikçisinin sene içinde turlayabileceği 50-60 konser olur isterse. Bu da herkese yetiyor galiba. O vakitler fazlasını mı istemedim bilmiyorum fakat fırsat kaçtı.

◊ 20 yıllık mesleğinde en büyük ‘iyi ki’n nedir?

– ‘İyi ki’ kendi müziklerimde ısrar etmişim. Zira o biraz benim gittiğim yolu çizdi. Nasıl bir adam olduğumu daha yeterli anlattı. Nasıl bir meslek çizdiğimi daha düzgün anlattı. ‘İyi ki’lerimin başında o gelir. ‘İyi ki’ iç sesimi dinledim. Karar verirken, albümlerimi yaparken daima kendi iç sesime nazaran karar verdim. Bir de pes etmem. Çok çalışmayı severim, inandığım şey uğruna ısrar etmeyi severim. ‘İyi ki’ daima hayallerimin peşinden gittim.

İLİŞKİLERDE DOMİNANTIMDIR

◊ Aşk müzikleri dendiğinde de akla birinci gelenlerdensin. Hayatında daima aşkı ön plana koyarak mı yaşadın?

– Gençken (gülerek). Bence ortaokul ve lise çağında gündem kızlar. Sonra meslek de giriyor işin içine. Başarılı olma hissi giriyor. Tutku her vakit devam ediyor. ‘Zalim’ kelamlarını yazan adam ile bu adam tıpkı değil. O vakitler lise çağlarındaydım. Daha kızgın ve öfkeliydim. Fakat şimdiki adam onun hoşluğunun, hasretinin, heyecanının peşinde aslında. Bu iki adam tıpkı aşk müziklerini yazamaz.

◊ 20 yıl evvelki Yalın aşkı nasıl tanımlardı?

– Aşk bir olamama hali. Elde edememe, kaybetme hali aslında.

◊ Şimdiki Yalın nasıl tanımlıyor aşkı?

– Evet, olamama hali. Olamama hali atlatılırsa şayet ondan sonra bir olma hali geliyor. İşte ona da sevgi demeye başlıyorsun.

◊ Bir bağlantıda kendini nasıl yorumlardın?

– Ben Koç burcuyum. Bu yüzden etken olmayı seven birisiyim. Koç burcu olarak biraz dominant biri olmayı seven halim var. Karşı tarafı da çok yıpratmaman gerektiğini anlıyorsun. Zira o sana yeterli dönmez.

ÇOCUK İÇİN BİRAZ RÖTARLIYIM
◊ 2014 yılında verdiğin bir röportajda ‘Bu işi yapmasaydım çocuğum olurdu’ demiştin. Hâlâ bu türlü mi düşünüyorsun?
– Anne ve babası çalışan bir çocuk olarak büyüdüm. Çok erken yaşlardan beri anne ve babayı konutta çok görmedim. Onlar işe giderdi sabahın köründe, ben okula giderdim. Bunun için biraz vakit ayırabilmek isterim. Bu eksikliği hissettirmemek isterim. Bu yüzden biraz gecikti (gülerek). Ben kendim çok yeterli bir çocukluk yaşadığımı düşünüyorum fakat bu bende çok ufak bir yaradır. Tıpkı şeyi hissettirmeyeceğim bir sistem olsa memnun olurum. Biraz bu yüzden rötarlıyım. (gülerek)
◊ Rötarlıyım dediğine nazaran bu rafa kalkmış bir şey değil o vakit…
– Yok kalkamaz. İnsan biraz yaş olarak ilerledikçe şunu düşünmeye başlıyor. Temelinde bu dünyada çok ilerleyen yaşlarda sana sahip çıkacak kişi çocukların oluyor. Anne ve babamın hiç düşünmeden güveneceği tek kişi benim. Bir ömür de o denli olmak isterim.
◊ Çocuk da bu cihana sahiden bir şey bırakmak mıdır?
– Kendim ile alakalı bir gecikme. Vicdanen onu keyifli edebileceğimi bilmeliyim. Dünyaya senin kararın ile geliyor. Onu keyifli edemeyeceğin bir ortam içerisine sokuyorsun. Bu adaletsiz. ‘Benim eserim’ diye bir sorumluluk yüklemek istemem ona ve kendime.

KALABALIK ORTASINDA DURAMIYORUM

◊ Beşerler seni müziklerin, konserlerin ve pazar günleri yayınladığın ‘Pazar Şarkıları’ haricinde pek göremiyor. Bu kadar izole yaşamayı nasıl başarıyorsun?

– Biraz şuurlu, biraz da ruhsal bir tercih. Ben kalabalık ortasında duramıyorum aslında. Asansöre, metroya binemem. Ufakken biniyordum. Bir kez Londra’da bir konser izlemeye gittiğimde metroda mahsur kalmıştım. O günden beri metroya da binemiyorum. Halbuki çok severdim. Kalabalıkların içinde çok duramadığım için biraz daha kendine has, kendine mahsus küçük bir dünyada yaşamaya çalışıyorum.

Öte yandan bizim mesleğin bu türlü bir şey istediğini de düşünüyorum. Zira bir büyü var. Orada sahneye çıkıyorsun ve o büyüyü çok da bozmazsan daha uygun olur.

◊ Bir yandan da onlara karşı bir sorumluluk görüyorsun yani.

– Bence bizim mesleğin bu türlü bir yanı var, olmalı. Mesela her röportajda bana sorarlardı; ‘Yeni müziğiniz hakkında ne düşünüyorsunuz? Şarkıyı yaparken ne düşündünüz?’ diye. Doğal ki her şarkıyı yazarken bir motivasyon ve bir çıkış noktası vardır fakat bunu söylememek lazım. Bu, insanların hayallerini yönlendirmek olur.

‘SEN POPÇUSUN KUSURA BAKMA’ DEDİ

◊ Beşerler seni müziklerin, konserlerin ve pazar günleri yayınladığın ‘Pazar Şarkıları’ haricinde pek göremiyor. Bu kadar izole yaşamayı nasıl başarıyorsun?

– Biraz şuurlu, biraz da ruhsal bir tercih. Ben kalabalık ortasında duramıyorum aslında. Asansöre, metroya binemem. Ufakken biniyordum. Bir sefer Londra’da bir konser izlemeye gittiğimde metroda mahsur kalmıştım. O günden beri metroya da binemiyorum. Halbuki çok severdim. Kalabalıkların içinde çok duramadığım için biraz daha kendine has, kendine mahsus küçük bir dünyada yaşamaya çalışıyorum.

Öte yandan bizim mesleğin bu türlü bir şey istediğini de düşünüyorum. Zira bir büyü var. Orada sahneye çıkıyorsun ve o büyüyü çok da bozmazsan daha güzel olur.

◊ Bir yandan da onlara karşı bir sorumluluk görüyorsun yani.

– Bence bizim mesleğin bu türlü bir yanı var, olmalı. Mesela her röportajda bana sorarlardı; ‘Yeni müziğiniz hakkında ne düşünüyorsunuz? Şarkıyı yaparken ne düşündünüz?’ diye. Natürel ki her şarkıyı yazarken bir motivasyon ve bir çıkış noktası vardır fakat bunu söylememek lazım. Bu, insanların hayallerini yönlendirmek olur.

SENELERCE
UNUTULMAYACAK
BİR KONSER OLACAK

◊ Beşerler seni müziklerin, konserlerin ve pazar günleri yayınladığın ‘Pazar Şarkıları’ haricinde pek göremiyor. Bu kadar izole yaşamayı nasıl başarıyorsun?

– Biraz şuurlu, biraz da ruhsal bir tercih. Ben kalabalık ortasında duramıyorum esasen. Asansöre, metroya binemem. Ufakken biniyordum. Bir kez Londra’da bir konser izlemeye gittiğimde metroda mahsur kalmıştım. O günden beri metroya da binemiyorum. Halbuki çok severdim. Kalabalıkların içinde çok duramadığım için biraz daha kendine has, kendine has küçük bir dünyada yaşamaya çalışıyorum.

Öte yandan bizim mesleğin bu türlü bir şey istediğini de düşünüyorum. Zira bir büyü var. Orada sahneye çıkıyorsun ve o büyüyü çok da bozmazsan daha âlâ olur.

◊ Bir yandan da onlara karşı bir sorumluluk görüyorsun yani.

– Bence bizim mesleğin bu türlü bir yanı var, olmalı. Mesela her röportajda bana sorarlardı; ‘Yeni müziğiniz hakkında ne düşünüyorsunuz? Şarkıyı yaparken ne düşündünüz?’ diye. Natürel ki her şarkıyı yazarken bir motivasyon ve bir çıkış noktası vardır ancak bunu söylememek lazım. Bu, insanların hayallerini yönlendirmek olur.