Ulvi Alacakaptan, 75. doğum gününde sevenleriyle buluştu

Sinema ve tiyatro oyuncusu Ulvi Alacakaptan, 75. doğum günü ve 55. sanat yılı vesilesiyle, Haliç Nevi Kafe’de gerçekleştirilen programda sevenleriyle bir ortaya geldi.

Sanat hayatında geride bıraktığı vakitlere şaşkınlıkla baktığını lisana getiren Alacakaptan, kendisine her vakit en büyük takviyesi annesinin verdiğini söyledi.

Sanatçı, ayrıyeten mesleği boyunca hayal ettiği ve etmediği her şeyde rol aldığını belirterek, “Bundan ötürü ziyadesiyle memnunum. İki mahallem oldu bu uzun vakitte. 15 sene karşı mahalledeydim, 40 seneyi aşkındır da İslami camiadayım. Gerçekleştiremediğim yalnızca bir hayalim oldu, 3 tane tiyatro kümesini tıpkı anda çalıştırmak. Bunlardan birisi Edirne’den, başkası Kars’tan, sonuncusu da Ankara’dan yola çıkacaklar ve bir sene boyunca bütün ülkeyi dolaşıp turne yapacaklardı, en büyük arzum buydu. Bu hayalimi gerçekleştiremeden tiyatroyu bırakacağım.” dedi.

“Kendimiz üzere oynadığımız bir yerli tiyatromuz yok”

Türk tiyatrosunun temel probleminin, kendisi olarak oynadığı bir oyuna sahip olmamak olduğu yorumunu yapan usta oyuncu, şu değerlendirmelerde bulundu:

“Biz Fransızlar kadar hoş Moliere, İngilizler kadar hoş William Shakespeare oynuyoruz ancak kendimiz üzere oynadığımız bir yerli tiyatromuz maalesef yok. Bunun için vakit zaman kimi denemeler, uğraşlar oldu. Lakin bunlar da çok başarılı olamadı. Bence yerli tiyatronun yapıcısı Muhsin Ertuğrul değil Haldun Taner’di. Muhsin Ertuğrul, İngiltere’de oyun seyretti, buraya geldi onu sahneledi. Rusya’ya gitti, opera seyretti, onu sergiledi ve tiyatroya bir disiplin getirdi. Ancak Haldun Taner yerli, epik ve göstermeci bir tiyatronun en büyük temsilcisiydi. Devekuşu Kabaresi’nin bütün oyunları, orta oyundur aslında. Ferace ya da fes takmadıkları için kimse anlamamıştır bunu. Halbuki bu oyunlar orta oyunu kalıplarıyla oynanmışlardır. Haldun Taner, harikulade bir yazardı. Zira biçim olarak çağdaş, ama içerik olarak geleneğe yaslanan bir tiyatro yapıyordu. Zati kültür de böylelikle gelişir. Siz, geçmişte üretilenleri alır, onlara kendi rengini verir ve onu yenileyerek güncellersiniz.”

Ulvi Alacakaptan, tiyatroyla ilgilenen yeni kuşak sanatkarlarda gördüğü en büyük sorunun, konservatuvardan mezun olduktan sonra süratlice bir tiyatro kurmak ve burada kendilerine ilişkin bir oyun üretememeleri olduğuna dikkati çekerek, “Şu anda ülkemizde amatör tiyatro kalmadı ne yazık ki. Türkiye’de geçmişte 3 tane amatör tiyatro oldu, Genç Oyuncular, Boğaziçi Üniversitesi Oyuncuları ve Anadolu Çocuk Oyunları kolu. Bu üç ekol de kendi oyunlarını, yazıp oynuyorlardı. Amatör bir tiyatronun yapacağı en hoş iş budur. Profesyonel tiyatrodaki üzere bir yapıtı oynamaya kalkmak hakikat değildir ve zati birden fazla da bunu yapamıyor esasen.” diye konuştu.

“Bu işin er meydanı televizyon değil tiyatrodur”

İnsanların son periyotta sağlıklı irtibat kuramadıklarından da bahseden Alacakaptan, şunları kaydetti:

“İçinde yaşadığımız teknoloji çağında irtibat araçları çok yaygınlaştı. Ancak bütün bu araçlar, gerçek bir bağlantısı ne yazık ki ortadan kaldırmış durumda. Tiyatro, sinema üzere kayıta alınacak bir şey değildir. Onun biricikliği de buradan gelir. Orada direkt beşere muhtaçlık vardır. Şimdilerde durum değişti. Biz tiyatro yaparken en büyük şikayetimiz oyunlara yalnızca gençlerin gelmesiydi. Artık ise gençler oyunlara gelmiyor. Uzun mühlet gençlere tiyatro eğitimi verdim. Gelin görün ki,oradan mezun olan gençlerden yalnızca 2-3 tanesi tiyatro yapıyorlar şu anda. Halbuki televizyon değil tiyatrodur bu işin er meydanı. Tam da bu yüzden tiyatro hiçbir vakit ölmeyecektir.”

Usta oyuncu, artık tiyatro yapmak istemediğini tabir ederek, “5 sene evvel bıraktım tiyatroyu. Sabah 7.30’da alıyorlar konuttan sizi, gece 1.30’da geri bırakıyorlar. O müddet boyunca yarım saat çalışıyorsunuz ve seyredilecek kısım yalnızca 2 dakika. Bu türlü şey olur mu? Hiçbir paraya değmez bu. Vakit, geri getiremeyeceğiniz, kiralayamayacağınız, satın alamayacağınız tek şeydir. Ortaya hakikaten manalı bir eser çıksa hakikaten hiçbir sorun yok. Saatlerce durulur, emek verilir. Gerçek bir iş olsa, ücretsiz bile oynarsınız ki vaktinde bir sürü arkadaşımın oyunlarında bilabedel oynadım. Sorun para değil. Şu anda her şey gençler için, onlara nazaran yapılıyor ve ne yazık ki bu durumda tiyatro yapmak hakikat değil.” görüşünü kelamlarına ekledi.