Eğitimli Katiller

Toplum olarak ve hasebiyle da toplumun en küçük yapı taşı olan aileler olarak çocuklarımızı yetiştirirken onlara seçenek hakkı sunmuyoruz. Toplumun ve eğitim sisteminin dayattığı formda, ilkokul birinci sınıftan itibaren test çöz, ezberle, imtihan kazan, yen, ez, geç ve toplumda kelamım ona kabul gören mesleklerden birine sahip ol dayatması ile yetiştiriyoruz geleceğin evlatlarını.

Eve geliyorsunuz 16 yaşındaki çocuğunuz test kitaplarına gömülmüş ders çalışıyor görürken keyifli oluyor ve kendinizi tatmin ediyorsunuz. Onların en hoş yıllarının bağlantı kurabilmeyi, özür dilemeyi, teşekkür etmeyi, hayvanları sevebilmeyi, kendisinden farklı tüm canlılara hürmet duyabilmeyi velhasıl tüm üniversal insanlık kıymetleri ile yetişmelerini sağlamayı atlıyorsunuz, farkına bile varmadan hem de. 

Dışarı çıkmak, toplumsallaşmak isteyen, yaratıcılığını dışarıda, görerek yaşayarak, tabiatta arttırmak isteyen çocuğunuza orta okul sondan itibaren “Hayır LGS var spora sonra gidersin” sonra liseden itibaren “hayır üniversite imtihanı var, müzikle sonra uğraşırsın, sonra gezersin arkadaşlarınla” diye diye 0-15 yaş ortası hakikat kodlandığında fakat yanlışsız oluşan insan bağlarından yoksun bırakıyorsunuz. Onların bir minicik kıvılcımla ya da kurdukları hayallerine takviye olarak nasıl da şahane ve “gerçek insan” evlatlarına dönüşebileceğini atlıyorsunuz. Test kitaplarının değil, hayatın ta kendisinin onlara ilham olabileceğini göz arkası ediyorsunuz. Zira komşunuzun çocuğu X üniversitesini kazanmış, siz de onunla kıyaslayarak onun ya bilinçaltında daima bir kendini sevememe ve kıymet verememe kodu yaratıyor ya da tam karşıtı olarak şimdi hiçbir sorumluluğunu kendi yerine getirememiş bir çocuğu boş ve manasız yere daima aslan oğlum diyerek boş bir ego pompası haline getiriyorsunuz. Zira bilinçaltınızın yetiştirmek istediği çocuk, çocuğunuzun şahsî özelliklerine, yaratıcı fikrine ve kendi yeteneklerine nazaran değil, toplum dayatmasına nazaran.

Anti-sosyal bir çocuk olarak test kitapları ortasında büyütülmüş ve aslında içinde günden güne büyüyen katilin farkına dahi varılmamış. Bu kişi neden birçok bayana tecavüz edip öldürdü? Zira ders çalışmaktan diğer hiçbir insani özellik kodlanmamıştı bu çocuğa. Dahası okulda daima, bilhassa de kızlar tarafında hor görülen, aşağılanan ve dışlanan biri olarak büyüdü, zira o kız çocukları da aileleri tarafından kendilerinden farklı olanı kapsamayı değil aşağılamayı öğrendiler. Ve çocuk büyüdü, katil oldu. Bilinçaltı yıllar öncesinin intikamını alıyordu bayanlardan. “Bir ailenin çocuğuna dilediği şey, aslında bir devletin tüm çocuklarına direttiği şeydir.” Verimli olmak ile faal olmak ortasındaki farkı göz gerisi ederek yetiştiriyoruz yeni kuşaklarımızı. Günde saatlerce ders çalışan çocuğa verimli, hayvanları seven, besleyen, dışarıda oynamak isteyen, yardım etmek isteyen çocuğa boş işler ile uğraşan olarak bakıyoruz. Halbuki o çocuk insani bedelleri öğrendikçe aktif bir birey olacak toplumda. Daha 30’lu yaşlarına gelmeden tıpkı anda EGOT (Emmy, Grammy, Oscar, Tony ödüllerinin tümü) kazanan ve mesleğinin en doruğunda aktrisliği bırakan Audrey Hepburn yılda onlarca sinema çekerek verimli olup çok fazla para kazanmayı tercih edebilirdi, fakat o “etkin” olmayı tercih etti ve hayatının geri kalanını insanlığa yardıma adadı. Kendisi bugün hala son yüzyılda EGOT kazanan yalnızca 15 şahıstan biri. 

Çocuk annesinin başını keserek aşağıya atıyor, öğretmenini, kız arkadaşını, müzisyeni öldürüyor 3 gün sonra unutuyoruz. Eğitim dendiğinde sistemin çocuklardan çok fazla akademik muvaffakiyet bekleyip, insani bedellere dair hiçbir uygulamalı ders yapmaması ve hasebiyle da ailelerinden sistemin beklentilerine uymak mecburiyetinde kalması bu kısır döngüyü yaratıyor. İmtihanlardan geçmiş, iş mülakatlarından geçip bilinen kurumlarda mühendis, memur, uzman olan caniler de bu kısır döngünün vahim meyveleri. Cehaletin zehirli meyveleri. Empati mahrumu, vicdan mahrumu.

“Arkadaşlar, bunu söylemek benim haddime düşmez, lakin düzgün bir hukukçu, düzgün bir mühendis, düzgün bir tabip değil, âlâ bir insan olmaya çalışın. En değerlisi bu. İnsanları sevin ve hiçbir vakit berbatlığa kötülükle karşılık vermeyin. Bu olayla da inşallah bu ülkede eğitim sistemindeki birtakım yanlışlıklar ve pek çok bahiste bir hassaslık farkındalık oluşacaktır” dedi.

Dedi ve hiçbir şey değişmedi.

Şimdi ise buradan sizlere mühendisliğin tekrar tarifini hatırlatmak düştü bana.

Mühendislik düşünebilme sistematiği ve matematik düşünme yeteneğidir. Yaratıcı düşünme yeteneğidir ve bu yetenek ile fikir yaratır ve bu fikirleri esere dönüştürür. Ergonomik eserler mühendisler tarafından yaratılır. Ergonominin maksadı ise insanın ömrünün rahatını, verimliliğini ve güvenliğini bir ortada sağlayan eserler ortaya koymaktır. Tüm bu parametreler bir ortaya geldiğinde ise mühendislik bizce bir bilim kolundan fazla bir sanat koludur ve SANATKARLAR KATİL OLAMAZ!

Nasıl ki hekimlik en ufak bir yanılgıyı kabul etmeyen ve bilhassa de uygulama alanına çok ehemmiyet verilmesi gereken bir meslek ise, mühendislik de bir ülkenin iktisadından tutun eğitim sisteminin oluşmasına kadar birçok alanı direkt olan etkileyen bir meslektir ve işte bu yüzden nasıl âlâ yetişmemiş bir tabip hastanın sıhhatini tehlikeye atıyorsa yeterli ve insan olarak yetişmemiş bir mühendis de toplumun sıhhatini tehlikeye atar.

Ve bu müzisyenin evladına toplanacak yardımlar bir filantrofi ışığına dönüşerek sorunu kısa müddetli olarak değil kökünden çözmeye uğraşmalıdır.

Yazımı soykırım kamplarından kurtulmuş birinin öğretmenlere yazdığı bir mektup ile bitiriyorum.

Sevgili Öğretmen,

“Ben toplama kampından kurtulmuş biriyim. Gözlerim, hiçbir insanın şahit olmaması gereken şeyler gördü: Eğitimli mühendislerin inşa ettiği gaz odaları, eğitimli hekimlerin mahkum ettiği çocuklar, eğitimli hemşirelerin öldürdüğü bebekler, lise ve üniversite mezunlarının kurşuna dizdiği bayan ve bebekler… Bu nedenle eğitim konusunda kuşkularım var.

Sizden ricam şu: Öğrencilerinizin daha çok insan olmasına yardım edin. Gayretleriniz sonucu ortaya eğitimli canavarlar, başarılı psikopatlar çıkmasın. Okuma, yazma ve matematik, fakat çocuklarımızın daha yeterli insan olmasına katkıda bulunduğu sürece kıymetlidir.”

O MÜZİK HİÇ ÇALMASIN.

O BİZİM MÜZİĞİMİZ OLMASIN.

EĞİTİMLİ CANİLERİN KÖKLERİNİ YOK EDEMEDEN

HİÇBİRİMİZİN İÇİ RAHAT OLMASIN.

Instagram

Twitter

Linkedln

Web