“Çocuktan sonra bir müddet kalbim rahat duracağım” “Ne güzel” diyor, “Hayatımdaki değerli projeleri daima seninle konuştuk. Büyüdüğümü …
“Çocuktan sonra bir müddet kalbim rahat duracağım”
“Ne güzel” diyor, “Hayatımdaki değerli projeleri daima seninle konuştuk. Büyüdüğümü hissediyorum bakınca”. Bir düşünüyorum, birinci buluşmamız 2010’da “Veda” sineması içinmiş. O vakit 24 yaşında ve yolun başındaymış. Şu anda 35’inde, mesleğinde kıymetli adımlar atmış ve hayatının değerli eşiklerinden birini atlayıp anne olmaya hazırlanan bir bayan var karşımda. Bu benim gördüğüm en cıvıl cıvıl Özge Özpirinçci olabilir bu ortada. O kadar hayat dolu görünüyor ki. Çok sevdiği “Kadın” dizisinden sonra dijital platformlara süratli bir giriş yaparak peş peşe iki setten çıkmış (Biz konuşurken 25 Ağustos’ta seyirciyle buluşan “İlk ve Son”un çekimleri bitmemiş daha) ve beş aylık gebe. Burak Yamantürk ile aralık ayında doğacak kızlarını karşılamak üzere tabiatla baş başa, sakin bir yaşama geçmeye hazırlanan Özge Özpirinçci’yle hem dizi ve oyunculuk hem de hayatının bu değerli dönemeci üzerine konuştuk.
“İlk ve Son”un afişinde “Başları unutulmaz, sonları kaçınılmazdı” üzere bir cümle gördüm.
Evet, birincileri unutulmaz, sonları kaçınılmazdı.
Bu ne demek? Bir bağın başını ve sonunu mu izliyoruz?
Evet. Aslında şöyle, ilgiyi bir organizma üzere düşünürsen, her organizma doğuyor, büyüyor, gelişiyor, sonra düşüş devri başlıyor, çürüyor ve toprağa karışıp geri dönüşüyor. Bu birtakım insanlara depresif bir şey üzere gelirken, kimi insanlara da hayatlarının ne kadar biricik, kısa, bedelli ve onlara ilişkin bir vakit olduğunu hatırlatan bir şey. Ben mesela evvelden bunu çok depresif bulan bir tiptim. Ancak yaşadığım kimi olaylarla birlikte bunun farklı bir tarafına bakabilmeye başladım. Hepimiz bir gün öleceğiz, sakin olun ya, rahat olun, üzere bir yerden alıyorum. Ama Deniz ile Barış’ın kıssasında iki tane mıknatıs birbirine yapışıyor ve bir mühlet sonra karşındaki beşerde en sevdiğin şey, tahammül edemediğin şeye dönüşür ya. Ve iki tarafın irtibatıyla, değişimiyle, özverisiyle, anlayışıyla, ki bu güç olan tarafı, bu uyuşmazlıklar düzelir, alakalar tamir edilir, tahammüller artar. Bazen karşı tarafın yükünü sen taşırsın, bazen karşı taraf senin yükünü taşır, istikrar bulmaya çalışırsın daima. Lakin burada maalesef iki güçlü kutup var. Bilhassa Deniz, o kadar değişime açık üzere görünen ancak aslında çok katı kuralları, duvarları olan bir bayan ki, bu onun bir ilgideki duruşunu çok zorluyor.
Nasıl geldi size bu iş?
Hakan Bonomo benim üniversite arkadaşım. Daima yazdığı şeyleri bana okuturdu, birinci kez bu projeyi menajerim vasıtasıyla yolladı. “Bir oku, bu sefer önemli düşünüyoruz seninle,” üzere bir durum. Birinci iki kısmı okudum ve Burak’a (Yamantürk) “Bunu okumak zorundasın,” dedim; “Ben mi çok yükseliyorum yoksa bu işte sahiden bir tılsım mı var, basitliğinden kaynaklı?” Zira özlediğimiz şey biraz artık kıssa anlatımında bu. İnsan psikolojisinden bahseden öykülerde bu netliğe, kolaylığa gereksinim var ve orada bir senaristin kendi dünyasını ne kadar açtığını görüyorsunuz. Çok intim bir şey yazmış Hakan ve onu bizimle paylaşıyor olduğu için ona bir defa daha teşekkür ediyorum. Okurken de birebir şeyi hissetmiştim; bu sanki her alakanın başına gelebilecek bir şey mi? Bir gün Burak’la ben de bu türlü bir hengame edecek miyiz, biz de bu türlü bir olay yaşarsak, bu türlü reaksiyon verecek miyiz, kenetlenebilecek miyiz, başka yerlere mi gideceğiz, diye.
Yıllardır süren bir ilginiz var, ona dair de “Her şeyin bir sonu var” diyebiliyor musunuz yani?
Doğal şu anda sonu düşünmek için çok erken. Yedinci yılımız oluyor fakat hiç “Yedi yıl geçti, vay anasına” üzere bir durumda değiliz. Tek istediğimiz şey, birbirimizi sevmeye ve sevilmeye devam etmek. Zira insan, sevmek kadar sevilmeyi de bilmeli. İlginin başında Burak’ın sevme biçimi beni çok şaşırtıyordu. Hiç alışık olduğum bir şey değildi, bana hissettirdiği o dehşetli demek istiyorum lakin düzgün manada; dehşetli inanç duygusu. Bana ne olursa olsun bu adam yanımda hissi o kadar güç veren bir his ki, onun bana söylediği her bir tenkit benim için çok değerli. Zira çok derinden bir yerden ve çıkarsızca, yalnızca benim âlâ olmam için bunu yaptığını biliyorum. Burak’la mesela son değil de sona yakın vakitleri düşündüğümde, ikimiz de çok yaşlanmışız, bir köy konutundayız, bir bağ konutundayız, kim bilir lakin net tabiatın içinde bir yerde, hayvanlarımız var, onlarla uğraşıyoruz. Benim belim ağrıyor, ona söyleniyorum. Burak diyor ki “dişim ağrıyor,” ona söyleniyor. Hala birebir şeyleri konuştuğumuz tahminen de bir periyotta, artık kim daha evvel gidiyorsa.
Aslında ben o kadar sonu kastetmedim olağan.
Ben bağlantının sonunu hiç düşünmedim Burak ile. Arbede ettik, kesin ayrıldık üzere bir şeyi yedi yıldır bir sefer bile düşündürtmedi bana. Ben de ona düşündürtmemişimdir diye varsayım ediyorum. Arbede ediyoruz alışılmış ki lakin bunlar yüksek, hararetli, tutkulu hengameler olmuyor. Çok mantıklı hengameler ediyoruz. Zati Burak çok yüksek dozda konuşan bir insan değil. O da mesela başlarda beni çok zorluyordu. Ben başından akan her şey ağzında olan bir beşerim. Burak da tam karşıtı 100 kez düşünüp bir sefer konuşan bir insan. İkimizin ortası olsa şahane olur. Tahminen gelen bebek o denli bir şey olur, bilmiyorum lakin birbirimize yaklaşmayı öğreniyoruz yıllar içinde. İlgide insan birbirine benzemeye başlıyormuş. Barış’la Deniz’de de onu görüyoruz.
Nasıl bir bayan Deniz?
Deniz mimar. Çok fazla bir sonraki adımının doğuracağı sonuçlarını düşünen bir karakter değil. Sorumluluk sahibi değil diyemem, zira ilerde ne kadar sorumluluk sahibi olabildiğini görüyoruz. Hayali bir restoran açmak ve kurduğu hayallerin içinde yalnızca kendisi var. Birazcık bencil bir bayan. En büyük kahrı, sevilmeyi bilmiyor. Tahminen karşısındakinden daha da çok seviyor ancak verilen sevgiyi nasıl karşılayacağını ya da istemediği bir şey olursa bunu nasıl lisana getirebileceğini, haklıyken haksız duruma düşmeden nasıl tartışabileceğini bilmiyor. Küçük yaşlarda anne babadan yüzde 100 itimat, şartsız sevgi görmediği vakit çocuklar, ileride daima bir defansif olma durumu, ne olursa olsun ben yıkılmam, ayakta kalırım durumu, daha agresif olma durumu oluyor. Deniz’in en büyük olayı, babasıyla yaşadığı çatışmalar ve onların öcünü diğer yerlerden almaya çalışması. Bu Barış’la olan bağlantısında bayağı sorun yaratıyor. Çok karna yumruk atan bir alaka. Ben daima bunu söylüyorum, yüreğiniz kaldıracaksa izleyin. Zira çok üzüleceksiniz bu iki beşere. Ben çok üzülüyorum.
Ben birinci duyduğumda romantik güldürü sanmıştım halbuki.
Biz de o denli algılanacağını varsayım ettik. Birinci teaser’ımızda bu algıyı kırmak istedik, bunun çok gerçek bir aşk kıssası olduğunu, yumuşak yüreklere uygun bir şey olmadığını göstermek istedik. Çok komik yerler de var alışılmış ki. Her bağlantıda olduğu üzere, her hayatta olduğu üzere, ne kadar gülüyorsak o kadar ağlıyoruz. Ne kadar ağlıyorsak, o kadar bağırıyoruz, çağırıyoruz. Her kısım bağlantılarının birinci vakitleriyle son vakitlerinin paralel kurgusu olduğu için, insan bir garip oluyor. Bu iki beşere ne olmuş olabilir ki bunlar bu hale geldi? Bunları bu hale sokan kimse ölsün, gebersin modundaydım ben, çok üzüldüm. Fragmanı izleyip de olağanda benim işlerimi takip etmeyen beşerler dönüş yaptı. Galiba beşerler artık gerçek bir şeyler izlemek istiyor. Ben de gerçek bir şeyler oynamak istiyordum, bilhassa “Kadın”dan sonra. O yüzden bu bana ilaç üzere geldi, tam hamilelik öncesi. Zira çocukla bir müddet durmak istiyorum ve artık kalbim rahat duracağım.
Sizin dizinin imal kısmında de hisseniz var değil mi?
Biz Hakan’la birlikte projeyi BluTV’ye götürdük ve ben işin kreatif tarafında ortak üretimci oldum. Cem (Karcı) de sağ olsun bana her vakit fikrimi soruyor lakin Salih’in de fikrini her vakit alıyoruz. Bu hepimizin ortak projesi üzere bir şey oldu ve kimse fikirini söylerken kendi egolarından yola çıkarak yapmıyor bunu. Büsbütün iş için ne yapılması gerekiyorsa onu yapmalıyız iç güdüsünden yola çıkarak oluşturduğumuz bir koalisyon. Birkaç projemde bunu hissetmiştim; “Aşk Yeniden”de, “Kadın”da ve bunda, hakikaten gezegenlerin sıralandığını hissediyorum. Bu hissettiğimiz şeyin gerçek dünyada karşılığı muvaffakiyet olarak neyse onu almasak bile, ki bence alacağız, bize yaşattığı tecrübe o kadar bedelli ki, daima kalbimde özel bir yeri olacak.
Salih Bademci’yle de gücünüz çok tuttu anladığım kadarıyla.
Salih tam bir meczup. Ona da söylüyorum; “Beni gebe yakaladın. Gebe olmasaydım senin gücünle tahminen yarışabilirdim,” diye. Bugüne kadar oynadığım bütün partnerlerimi çok seviyorum ancak birinci kez bir partnerime “Hadi abi, haydi abi” diye güç vermem gerekmiyor. Hatta yer yer “Abi, dur, gözünü seveyim, bir sakinleş,” demem gerekiyor. Sahiden bir güç bombası, süper bir varlık sette. “3-2-1 Kayıt” dendiğinde de karavanda da prova yaparken de çok güvenebileceğim ve sırtımı yaslayabileceğim bir partner, çok memnunum tanıştığım için.
Son röportajımızda “Çocuğum olduğunda birkaç yıl çalışmama lüksüm olmalı,” demiştiniz, bunu hayata geçiriyorsunuz.
O yüzden bu vakitte oldu aslında. Biz Burak’la çocuk olayını yazın konuştuk. Zira geçen yaz Bozburun Yat Kulüp’teydik ve orada Adedim Sivar var ve Adedim ile Ethem’in oğlu var, Süleyman. O Süleyman benim aklımı aldı. Üç yaşındaki velet yüzünden şu an ben gebeyim. “Böyle bir şey olabiliyor mu mesela, bu türlü bir şeyi sipariş verebiliyor muyuz?” dedim ve ben daima oğlum olacak diye düşünüyordum. Zira oynadığım dizilerde de hayatta da daima erkek çocuklarıyla daha irtibata açık bir beşerim lakin şu anda kızım oluyor olması beni ekstra heyecanlandırıyor ve ekstra dikkatli olmam gerektiğini hissediyorum onu bu ülkede özgür, keyifli ve korkusuzca yetiştirebilmek ismine.
Yani plan yoktu, Süleyman sebep oldu.
Süleyman’ın bize aşılamasından sonra biz bunu konuşmaya başladık. Sonra aralık ayında köpek sahiplendik bir tane, Bonita ve bir anda ikimizin baktığı bir canlı oldu konutta. Onunla birlikte bir denesek mi sanki dedik ve çok kısa bir müddette de gebe kaldım. Netflix’teki dizinin setindeydim, üç hafta sonra başka sete gireceğim, benim için bir soru işareti oldu doğal. Fakat şu anda “İyi ki birinci beş ayı çalışarak geçirdim” diyorum. Beni hiç zorlamadı, hiç midem bulanmadı, halsizlik olarak, o his değişimleri olarak çok şükür hiçbir şey yaşamadım. Sete bir başladık, ben unuttum onu aslında. Mesela sigara içme sahnesi var çok “İlk ve Son”da, dedim ki “Arkadaşlar ben gebeyim, sigarayı bıraktım, ne yapacağız?” Çabucak internetten bakıldı, “Peaky Blinders”ta ne yapıyorlar diye. Boş sigaraların içine, bizim sanat takımı sağ olsun, tarhun otu koyuyor ve ben o sigara sahnelerinde tarhun otu içiyorum. Artık tek istediğim şey, geri kalan dört ayımı huzurla, her gün yüzebildiğim, yürüyüş yapabildiğim, tabiatın içinde olduğum bir yerde geçirmek.
Yani sorunun başına dönersek bir mühlet duracaksınız.
Durmak benim pek bildiğim bir şey değil. Hatta Berrak (Tüzünataç) çok dalga geçer, “Sen dur diye pandemi oldu dünyada,” diye. Ancak bu sefer durma sebebim o kadar heyecanlandıran bir sebep ki, bana duruyormuşum üzere gelmeyecek. Meslek olarak da oturttuğum, artık oyunculuğumla konuşulduğum ve yaptığım işlerin konuşulduğu bir yerdeyim. Bir taraftan “Kadın” dizisi dünyada inanılmaz muvaffakiyetler elde ediyor. İspanya’dan dün bir arkadaşım ileti attı, “El Pais gazetesinde çıkmışsın kızım, yakında İspanyol bir direktörden telefon gelirse şaşırma,” dedi. Dedim “Dur aman, şu an değil”. Dizi Fransa olsun, İspanya olsun, İtalya olsun, Prime Time’da 100 televizyondan 60’ının izlediği noktalara ulaşmış. Çok gurur verici bir şey. O yüzden çok içim rahat, yapabileceğim en hoş projeleri yaptım, “Evet, tamam, burayı hallettik, artık artık bütün dikkatimizi kendimize ve bebeğimize verebiliriz,” modundayım.
Bir yandan da daima bir değişiklik bu. Hayatınızda yeni bir devir başlıyor.
Natürel ki, durup durup kendi kendime şey diyorum; “Özge tek başına son dört ayın. O yüzden ne istiyorsan yap kuzum”. Lakin bu değişimi “Artık hayatım asla eskisi üzere olmayacak,” diye görmüyorum. Olmasın esasen, niçin olsun? Eski çok güzel olsaydı değişmesi gerekmezdi. Her şey değişecek, her şey gelişecek. Yer yer çökecek, yer yer daha da düzgün olacak. Yaşadığımız ülke, dünya, bu pandemiye çocuk mu doğurulur, bütün bunlar insanın başında yer alıyor olağan. Fakat ben aslında daima daha kırsal bir hayatı düşlediğim için, bebekle birlikte o denli bir hayata çok daha başım rahat geçebileceğim. Bir iki sene en azından, sohbetin “Bugün ne yaptı biliyor musun, kavun yedi,” üzere bir kolaylıkta olacağı, “Burnu akıyor, ne yapacağız?” üzere küçük paniklerin olacağı bir hayat düşlüyorum. Dünyadan biraz kendimi soyutladığım, aslında bunu hamilelikle birlikte yapmaya başladım açıkçası. Olağan ki tekrar dünyada, Türkiye’de, tabiatta olan şeyler beni yerle bir ediyor. Su belgeselinde oynadıktan sonra aslında başım büyük açıldı, tüketimle ilgili. Artık gebeyim, hiçbir kıyafetim olmuyor. Kendime bir şey alırken 10 defa düşünüyorum, “Özge buna gereksinimin var mı?” Buna isteyen cimrilik desin, isteyen tutumluluk desin ancak benim bunu yapma niyetim büsbütün gezegeni muhafaza ismine. Oturduğum meskende kullandığım güçten, ulaşım biçimimden, yaptığım tatilden tut da günlük hayatıma kadar, buna çok dikkat ediyorum ve bu türlü de bir çocuk yetiştirmek istiyorum. Evet, alfa jenerasyonu, apayrı bir nesil. Tahminen 13 yaşına geldiğinde yazılım programı yapacak, bilmiyorum. Fakat benim dileğim, o çocuğun ayaklarının toprağa bastığı bir hayat geçirmesi. Benim denetimimde olduğu sürece.
Pekala, bu şartlar oluştu mu? İstanbul’dan gidiyor musunuz?
İstanbul’da bahçeli bir konuta geçtik. Yağmur, kar, çamur, ne olursa olsun, uyandığımda günüm toprakta bir beş-10 dakika yürüyerek ya da Boni ile top atıp oynayarak başlıyor. Pandemide bir apartman katında yaşıyorduk ve Burak’a şunu dediğimi hatırlıyorum, “Benim toprağa basmam lazım, sahiden delireceğim”. Orada anladım bağımın ne kadar güçlü olduğunu toprakla. Kimi insan da “Benim AVM’ye gitmem lazım,” diye çıldırıyordu. Çocuk olduktan sonra hayatımızın çoğunluğunu güneyde geçirip, çalışmamız gerektiğinde kentteki hayata geçiş yapacağımız bir tertibimiz olacak. Burak’la şunu gördük aslında; biz çok rahat bavulumuzu yapıp, köpeğimizi, çocuğumuzu alıp, gidip bir yerde yaşayabiliriz. Bunu görmek insanı çok rahatlatıyor, kentten kopamam üzere durumumuz yok ikimizin de. Her yere ahenk sağlamak mümkün zira kendi içimizde zati uyumlu insanlarız.
Kilo almamayı başarmışsınız gördüğüm kadarıyla.
Aslında aldım. 54 buçuktum gebe kaldığımda, şu an 59 kiloyum. Beslenme devrimimi ben “Kadın”ın birinci dönemi bittiğinde bağırsak meseleleri yaşadığım periyotta yapmıştım. Bütün sistemimi de ona nazaran kurmuştum. Gluteni haşimatodan ötürü yemiyorum. Rafine şeker, zati artık hepimizin hayatından çıktı diye düşünüyorum. Lakin şu an mesela canım bir şey çekti mi yiyorum. Ekşiye bir düştüm, bir de dondurmaya. Esasen cinsiyet belirli olmadan dedim Burak’a, “Bence kız”, diye. Zira limon filan yemek istiyordum. Lakin artık sorbeye büyük düştüm, hatta bir dondurmacının tuzlu yer fıstığı sorbesi var, sabah uyanıyorum onu hayal ediyorum, akşam uyuyorum onu hayal ediyorum. 7/24 aklımda. Sette çok hareketliydim, hasebiyle artık asıl husus set bitince. Dikkat edeceğim, yememi abartmayacağım, yürüyüşümü yapacağım, yogamı, platesimi aslında yapıyorum. Yüzeceğim bol bol. Bunları yapacağım.
Netflix dizisi de ortadan çıktı bu ortada. Epeydir beklenen bir işti.
O projede de Tolga Karaçelik ile, Kıvanç Tatlıtuğ ile ve öbür tüm oyuncu arkadaşlarımla çalışmak hakikaten çok hoştu. Umut Aral da keza o denli. Set ortamının dünyada hangi düzeyde olduğunu gösteren bir setti yaşantı olarak, nitekim harikaydı her şey. Hem Covid tedbirleri olsun hem bizim huzurumuz, rahatımız olsun, sanat grubu, kamera grubu, ışık grubu, her şey harikaydı. Dünya standartlarında bir iş yaptık diyebilirim. Bir de bana yaşattığı hisler şu açıdan çok hoştu; birinci kere bu türlü bir projede yer aldım, çeşit açısından. Distopya benim izlemekten en keyif aldığım tıp. Zombiler olsun, hastalık çıktı, virüs çıktı, Saramago’nun “Körlük”ü, çok keyif aldığım işler. İzlerken keyif aldığım bir şeyin içinde yer almak beni çok memnun etti.
Pekala artık doğumdan sonrası için uzak tarihli de olsa meslek planları kuruyor musunuz?
Hayatın bana getireceği sürprizlere açık bir moddayım. Kim bilir, artık iki yıl duracağım diyorum da, Burak “Sen duramazsın,” diyor, “Senin durman bir dizide konuk oyunculuk yapmak, bir küçük kısa sinema çekmek, bir reklamda oynamak”. Bu benim için durmak, evet. Fakat bir televizyon dizisinde baş rol oynamak demek benim için işin sorumluluğunu yüklenmek demek ve ben bunu yapıyorsam yüzde 100’ümle orada olmak zorundayım. Münasebetiyle o denli bir topa çıkmam üzere geliyor, pak iki üç sene. Esasen bakalım televizyon nereye gidiyor, dijital platformlar nereye gidiyor? Tam aslında suyun bulanıklaşacağı bir devirde ben oyunu dışarıdan izliyor olacağım, kucağımda bebişimle. O da keyifli.
Ona şunları öğreteceğim, bunları öğreteceğim üzere hayaller var mı?
O bana ne öğretecek, ben oradayım birazcık. Her gün ondaki gelişimi takip etmek, şaşırmak ona, onun yaptığı bir şeyin beni büyülemesine tanıklık etmek… Fakat olağan ki onu korumak istediğim çok fazla şey var. Onu sıkmadan bunların onun hayatı için, onun geleceği için, onun varlığı için yanlışsız olmadığını öğretebilirsem ne keyifli bana. Yoksa onun seveceği şeyler, onun seveceği şeyler. O benim bebeğim, benim bir modülüm, ben doğurdum onu üzere bir yerden değil de bakalım o ne isteyecek, benim ebeveyn olarak tek vazifem onu uzun bir mühlet korumak ve şartsız sevgiyi hissetmesini sağlamak. Bu bana daha güç geliyor açıkçası. Mesela çok sinirlendiğimde onunla gerçek bağlantısı nasıl kuracağım? O yüzden benim öğrenmem gereken çok şey var.
Bahar Çeşmeli’den (“Kadın”daki karakteri) öğrenmişsinizdir bir şeyler canım.
O sürreal bir karakter, hiç kimse Bahar Çeşmeli olamaz. Fakat bak bayan sonra hasta oldu. Konuş be bayan, bir öfkelen, bir bağır, çağır yani. Artık benim orada denetim etmem gereken hislerim, kendimle ilgili olacak esasen. Bakalım ben o ne yaptığında sinirleneceğim ya da hududumu nasıl yanlışsız tabir edebileceğim? Zira “Bebeğim ne isterse onu yapabilir,” değil yani, hayır ne isterse onu yapamaz, biz bu türlü büyümedik ve baktığımda bunun yanlış bir büyüme biçimi olmadığını görüyorum. Hayır demeyi bilmek, karşıdan hayır karşılığını aldığında hudut krizi yaratmamak ya da yaratıyorsa ben ona nasıl bunu anlatmalıyım, bunu öğrenmek, bunlar natürel fecî sabır gerektiren şeyler ve bil bakalım kim bu hayatta çok sabırsız?
Sabırsız mısınızdır?
Müthiş sabırsız bir insandım, beşerim demek istemiyorum. Öyleydim lakin büyüyorum, değişiyorum, gelişiyorum. Yer yer çok korkuyorum, yanılgı yapacak mıyım diye. Yer yer “Tabii ki yanılgı yapacaksın, sen bir beşersin,” diyorum. Annem babam beni büyütürken ne düşündü, en çok onları ne korkuttu, nelerde heyecanlandılar, bunları hayal ediyorum. Eğlenceli aslında, satranç üzere birazcık.
“Düğün yapacaksak ben de eğlenmeliyim”
Eylül’de düğün yapacaklar haberleri çıktı, var mı o denli bir şey?
Hayır. Düğün yapacaksak ben de eğlenmek, yemek içmek, dans etmek, zıplamak, hoplamak istiyorum. Ben eylülde olacağım altı-yedi ay. Gelecek 500 kişi, onlar eğlenecek, zıplayacak, ben sandalyede oturacağım. Çok manasız. Burak’a da dedim ki, “Düğünü benim fizikî olarak sizinle tıpkı dozda eğlenebildiğim bir periyoda saklayalım”. Fakat natürel ki çocuk doğmadan evvel imza işini halledeceğiz. Ben bunu şöyle görüyorum; Allah korusun Burak ağır bakıma girse, onun ailesi olarak benim olmam gerekiyor orada artık. Zira artık çekirdek aile sen oluyorsun ya. O çekirdek aileyi yaşadığın devletin tanımlayabilmesi için gidip imza atmam gerekiyorsa doğal ki yapacağım, o denli bir asi kız modunda değilim. Yalnızca nitekim vaktimiz yok çalışmaktan. Yedi yıldır birlikteyiz, aslında başta evli üzereyiz ancak hukuken yapmamız gereken şeyi, çocuğumuzun büyürken bir sorun yaşamaması için, birbirimizle bürokratik yaşantımızda sorun yaşamamamız için alışılmış ki yapacağız.
“Nedir bu bitmeyen siber zorbalık?”
Saçınızı boyamışsınız.
Evet, amonyaksız, doğal bir boyayla. İş bitsin, kısacık kestirmek istiyorum ancak bir taraftan da artık kilo aldıkça şişecek olan yüzüme çok kısa sanki âlâ olmaz mı diye düşünüyorum. Bakalım yani. Lakin dizi biter bitmez bir daha boyatmayı düşünmüyorum asla.
Sağdan, solan gelen baskıları ne yapacaksınız?
Değil mi, beyazını boya artık, kâfi, o kaşlar ne o denli kalın kalın? Nedir bu siber zorbalık ya? Bitmiyorlar. Artık bir de evlenmeden çocuk yapılır mı siber zorbalığıyla karşı karşıyayım. Ben hiç karşılık vermiyorum alışılmış ki fakat kendi ortalarında tartışmalarını görmek hoşuma gidiyor. Kendini yaşadığın toplumda bazen azınlık hissedebiliyorsun lakin orada görüyorsun, yok ya, ben azınlık değilim. Tahminen de çoğunluğum birtakım mevzularda. Ancak aslında olay bu. Her hususta herkes azınlık ya da çoğunluk olamaz. Birlikte yaşamanın istikrarını kurmak zorundayız. Bilmiyorsan da bu sana ya sistem tarafından ya öteki bireyler tarafından öğretilecek. Bir biçimde, birbirimizin hayatına hürmet duymamız gerektiğini öğreneceğiz. Ben herkese hürmet duymayı ailemden öğrendim ve bu türlü yaşıyorum. Çocuğumu da bu türlü büyütmek istiyorum.
“Hiçbir şey için ‘asla olmasın’ demiyorum artık”
Tahminen erken lakin hayata bakışınızda bir değişiklik fark ediyor musunuz?
Hiçbir şey için net bu olacak, bu asla olmasın üzere cümleler kurmuyorum artık. “Bakarız” hiç benim sözüm değildi, o Burak’a ilişkin bir sözdü. Ağzımdan “bakarız” sözü çıkıyor, ah diyorum ne kadar rahatmış bu. Bir taraftan her şeye esnek oluyorsun, teslim oluyorsun. Önceliklerin değişiyor. Olağanda işle ilgili beni günlerce çok üzecek, ağlatacak bir şey oluyor ve ben “Olmuyorsa olmuyor, geçmiş olsun,” deyip yürüdüğümü gördüm, çok keyifli oldum. Hamileliğin fizikî değil, fikir üretimdeki değişimlerine tanıklık etmek beni daha çok şaşırttı. Zira fizikî değişim evet, karnım büyüyor, göğüslerim büyüyor, kalçan büyüyecek, yüzün şişiyor bilmem ne. Bunlar kalıcı şeyler de değil esasen lakin baş yapının değişmesi kalıcı olsun, zira çok sevdim ben bu niyet sistemini.
Röportaj : Asu Maro
Çekirdekleri öğütüp taptaze kahve tecrübesi sunan Vestel Taze Filtre Kahve Makinesi kahve keyfinize eşlik etsin!
Sponsorlu İçerik