Öğretmenlik zihinde başlar

KEVSER TEKİN

Yolu en güzel kim bilir? Artık herkes “onu en âlâ bilen tabii” diyecektir. Yanlış efendim. Billahi yanlış. Yol, bilinen bir şey değildir. Adımlanan, bazen koşulan, bazen durulan bir şeydir. Yolu yürümek için o yolda yürümüş birini tanıyorsanız şayet onun adımlarını takip edersiniz. Muharrir öğretmen olan Hüseyin Akın da bu son kitabıyla, öğretmenlikle ilgili varını ağırı anlatıp meslektaşlarıyla yol yürümeyi teklif ediyor.

“Kırk Dakika Koridoru” kitabı, otuzuncu yaşını kutlayan Şûle Yayınları’ndan çıktı. İçinde elli deneme olan kitapta tesadüftür ki, kırkıncı deneme yazısının başlığı “Ölüm Bilgisi de Hayat Bilgisi Kadar Önemlidir”.

Muharririn, memleketi Sinop üzere, bazen mavi yeşil, bazen de sarı bir coğrafya edasında yazdığı ve nazarlarımızla buluşmaya can atan her bir denemesiyle geçmişe gidiyorsunuz. Kısımların sonlarında kendi çizimi olan karikatürlerle -her biri muhtevayla ilgili- özgünlük bayrağını dalgalandıran muharrir, öğretmenin arşivciliğini, geçmişe olan bağlılığını gösteriyor. Okuyucu da birçok vakit aradığını tıpkı geçmişte buluyor. Bazen okul günlerinin karalanmış ahşap sıralarına oturuyorsunuz, bazen de beyaz tebeşirli, tozlu -öksürüklü- sınıflarına giriyorsunuz.

ÇOK TARAFLI ÖĞRETMEN

Öğretmenliği mukadderat olgusuna dayandıran müellif, sorumluluktan bahsediyor. Lakin kaygısı olanın, kursağında bir çiftten fazla söyleyecek kelamı yuvalananın, uçmayı kaçmayı bilenin üstesinden gelebileceği bir meslektir öğretmenlik. Ve çabucak peşine ekliyor: “öğretmenlik zihinde başlar.” Zihinde uyandırılmayı bekleyen onca kanıyı harekete geçirecek otuz çift göze hakkıyla bakabilmek için kocaman bir dünyası olmalı öğretmenin. Koldan kısma konmayı bilmeli mesela, maç konuşabilmeli, en son çıkan sinemalardan haberi olmalı, üstâd olmasına gerek yok ancak eli az buçuk kalem tutabilmeli.

Müellifin, kitaba neden kırk dakika sınıfı değil de kırk dakika koridoru dediğini kitabın ince damarlarında gezinirken anlıyorsunuz. Sınıf, en nihayetinde dar bir alandır. Ancak koridor o denli değildir. Her yere açılır, her istikametinde çıkış vardır. Bazen sınıf camından dışarı bakarak bir ağacın yaprak dökmesini anlattırabilir size. Ya da uzak bir köyde eğitim gören öğrencilerle kardeş yapabilir sizi. Koridorun dünyaya açılan birçok kapısı vardır. İstediği kapıdan girmek her öğretmenin yiğitliğinde kapalıdır. Yoğurt ortada, davet bu kitapta. Afiyet ola.

Din kültürü ve ahlak bilgisi dersi öğretmeni olan Akın, aslında kendi branşıyla ilgili sınıf anılarını yazmışsa da bunlar, öteki branşlar için de geçerliğini koruyor şüphesiz. İşin sırrını kitabın sonlarına yanlışsız veriyor aslında: “Dört Başı Mamur mu Yoksa Dört Yanı Memur mu”? Öğretmenlik, memur üstü bir görevdir. Atanmışların değil adanmışların yürüyebileceği bazen çiçekli, bazen de dikenli bir yoldur. Akılda kalanlar kırk dakikalık ders dışında vuku bulanlardır birçok vakit. Okuyucu -hele de öğretmense- kitabın bitimde şunu düşünecektir tahminen de: ben, kırkıncı dakikadan sonra hatırda kalabilecek miyim?