Döşemealtı ilçesinde, 7 Ocak’ta kendisine azap edip, vefatla tehdit ettiği savıyla 12 yıllık eşi Ramazan İpek’i av tüfeğiyle vurarak, öldüren 2 …
Antalya 3’üncü Ağır Ceza Mahkemesi, gerekçeli kararını hazırladı. 5237 sayılı Kanunun 27. hususunun ikinci fıkrasında yer alan ‘Meşru savunmada sonun aşılması mazur görülebilecek bir heyecan, dehşet yahut telaştan ileri gelmiş ise faile ceza verilmez’ kararı hatırlatılan gerekçeli kararda, “Bu durumda; kişinin maruz kaldığı taarruz nedeniyle içerisine düştüğü kaygı, telaş ve şaşkınlık münasebetiyle davranışlarını yönlendirme yeteneğinin ortadan kalkması kelam konusu olacağından, yasal müdafaada sonun aşılmasından ötürü kusurlu sayılamayacağı kabul edilir. Hasebiyle burada belirleyici olan, maruz kalınan taarruzun kişiyi içerisine düşürdüğü ruhsal durumdur” denildi.
‘HUKUK TERTİBİNİ BİRİNCİ İHLAL EDEN SALDIRGANIN KENDİSİ’
Hududun aşılması konusunda failin o anda içerisinde bulunduğu ruh halinin adil bir stilde göz önünde bulundurmak gerektiği belirtilen kararda, “Yani failin niyeti, fiilin icra usulüne ve ruh haline nazaran önemli bir taarruzun defedilmesinden fazla, kin hissini tatmine yönelik ise yasal müdafaanın sonlarını aşma değil, fakat haksız tahrik kelam konusu olabilecektir. Yasal müdafaada bulunan kişinin hareketi, saldırgan açısından haksız tahrik olarak bedellendirilemez. Çünkü hukuk sistemini birinci ihlal eden saldırganın kendisidir” tabirleri yer aldı.
‘SANIĞIN BEYANLARI BİRBİRİYLE UYUMLU’
Direkt görgü şahidi bulunmayan olayda sanığın olayın çabucak sonrasında alınan beyanları ile ilerleyen kademede alınan beyanları ve bilhassa yargılama kademesinde alınmış beyan içeriklerinin temel olarak birbiriyle uyumlu olduğu belirtilen kararda, “Dolayısı ile tüm evrak kapsamındaki maddi kanıtlar karşısında savunmaya prestij edilmesi gerektiği anlaşılmaktadır” denildi.
‘TEKRARINDAN KORKULAN BİR HÜCUM DA ŞİMDİ SONA ERMEMİŞTİR’
Legal müdafaadan kelam edebilmek için bir akının bulunması ve savunma ile atağın birebir vakitte, hemzaman olması gerektiği söz edilen kararda, şöyle denildi:
“Saldırı başlamadan evvel müdafaaya geçmek nasıl yasal sayılmazsa, öylece hücum bittikten sonra müdafaada bulunmak da yasal olamaz. Lakin akının varlığı kuralını geniş manada anlamak ve başlayacağı artık kesinlikle olan bir saldırıyı başlamış, keza bitmiş olmasına karşın tekrarından korkulan bir saldırıyı da şimdi sona ermemiş saymak mecburidir. Fakat bir kimsenin mümkün akına karşı hazırlık yapması ve savunma araçlarını evvelce hazırlaması da legal müdafaa kabul edilmelidir. Kimi hallerde saldıran durumunda bulunan kişinin hareketi müphem (belirsiz) nitelikte olabilir. Lakin bu durumda bulunan kimsenin amacının akın olduğuna inandıracak dış alametler varsa hücum kuralı gerçekleşmiş sayılabilir. Öte yandan, hücumun varlığının kabulü için her vakit hala mevcut olması koşul olmayıp, gerçekleşmesinin kesinlikle olması da kafidir. Şimdi başlamamış lakin başlaması kesinlikle olan hücumlara karşı da savunma mümkündür. Bu nedenle taraflar ortasında direkt doğruya bir boğuşma yahut karşılıklı çatışma durumunun gerçekleşmesini aramaya gerek yoktur. Burada taarruzun kesinlikle olduğunun en büyük delili ise maktulün servise çıktığı sırada sanığın ellerini çözerek kıyafetini giymesine imkan sağlaması yerine sanığı mevtle tehdit ederek çıplak ve elleri kelepçeli olarak bırakıp kelepçe anahtarını da cebinde götürmesidir. Bu halde davranan sanığın uyguladığı sistematik şiddetin tekrarının kesinlikle olduğu açıktır.”
‘ÖÇ ALMA KANAATİ İLE HAREKET ETMEDİ’
Sanığın öç alma ve bilhassa ‘Ne de olsa yasal müdafaa halindeyim’ irade ve kanaati ile hareket etmediği kaydedilen gerekçeli kararda, şu tabirler yer aldı:
“Sanığın niyetinin, fiilin icra stiline ve ruh haline nazaran önemli bir atağın defedilmesinden çok sanığın uğradığı şiddetin oluşturduğu kin ve nefret hissini tatmine yönelik olarak kabul edilemez. Çünkü sanığın bu türlü bir niyeti olsa bu niyetini tatmine yönelik uğradığı sistematik şiddetin çabucak sonrasında uğradığı haksızlık karşısında öfkeye kapılarak konutta birden fazla tüfek ve bıçak bulunmakla ve yeniden sanığın da tüfek kullanmayı bildiği anlaşılmakla daha geceden maktulün bir nevi yorgun düşüp uyuması sonrasında bu niyetini uygulama imkanı vardır. Sanığın saldırıyı def etmeye yönelik tek atış yapıp maktulü etkisiz hale getirdikten sonra daha fazla atış imkanı var iken ‘Ne de olsa legal müdafaa halindeyim fırsat bu fırsat’ iradesi ile yerde yatmakta olan maktule karşı öfke ve gazap ile hareket ederek tüfek, fişek ve bıçak üzere kâfi aleti de olduğu halde ve 112 kayıtlarındaki hırıltı ve inleme seslerinden maktulün şimdi ölmediğinin aşikâr olduğu ortamda vefat sonucunu almaya yönelik riske girmeyip hareketine devam etme imkanı var iken devam etmeyip tek atışla aksiyonunu sonlandırmıştır. Sonrasında en süratli halde 112 acil servis çizgisini arayarak olayı ihbar etmesi, kelam konusu ihbar ile yardım talep etmesi hatta olayın gerçekleştiği meskenin gruplar tarafından bulunmasına yönelik görevlilere ısrarlı yer ve istikamet tanımında bulunması konuları daima birlikte değerlendirildiğinde, sanığın öç alma güdüsü ile hareket etmediği istikametinde tam bir kanaat edinilmiştir. Yeniden sanığın maktule dış kapıdan girer girmez tereddütsüz ateş etme imkanı var iken bu türlü bir durum olmadığı ve bilhassa atış arası ve el svaplarına yönelik tespitlerden sanık ile maktulün ortasındaki aralığın kısaldığının sabit olduğu, tekrar sanığın maktulün şimdi olmadığı ortamda silahı alması ya da aramasının direkt öldürme kastını ortaya koymayacağı, bu durumun somut olayda sabaha kadar şiddete maruz kalmış, çıplak ve kelepçeli bırakılmış sanığın tekrar şiddete maruz kalması kesinlikle olmakla kendini muhafaza içgüdüsünden kaynaklanan doğal bir davranış olduğunun kabulünde mecburilik bulunmaktadır.”
‘HAYATIN OLAĞAN AKIŞINDA BEKLENEBİLECEK BİR DURUM’
Olayda sonun öfke, gazap üzere nedenlerle aşıldığına ait kanıt olmadığı, bu istikamette ortaya çıkan kuşkudan de sanığın yararlanması gerektiği belirtilen kararda, “Meşru savunmada hududun mazur görülebilecek bir heyecan, dehşet ve telaş ile aşıldığının kabulü zaruridir. Sanığın, maruz kaldığı hücumun tesiriyle içine düştüğü ruhsal hal nedeniyle heyecanlanması, paniğe kapılması ve hatta korkması, bunun sonucunda da yasal savunma hududunu aşması hayatın olağan akışında beklenebilecek bir durum olup, kin ve öç alma güdüsü ile hareket edilmediği konusunda mahkememizde tam bir vicdani kanaat oluşmuştur” denildi.
