Seray Şahinler “Allah kahretsin, burada aile yaşıyor. Kapıya vurup durmayın. Açmayacağım o kapıyı. Duymuyorum sizi artık… Defolun!” Sanayi …
Şenay Tanrıvermiş’in yazdığı, Yağmur Yağmur’un yönettiği oyun itimat, bağlılık, aile, sistem, iktidar, cinsiyet, kimlik, sıkışmışlık ve ortada kalmışlık üzere kavramların sorgulandığı çarpıcı bir tecrübe. “AB Uyumlu Aile”, anne-baba ve iki kızdan oluşan “sıradan” bir ailenin gözünden dünyaya modernite satanlara sesleniyor. Güçlü metaforlarla bezenmiş oyunda günümüz modernizminin ve refah anlayışının iki yüzünü ulus, aile, bayan, vücut üzerinden okuyabiliyorsunuz.
Otorite, güç, öteki olma ve sonlar… Renkli, coşkulu, tıpkı vakitte karanlık da olan bu ‘tuhaf aile’; monoton hayatlarının gündelik sıkıntılarında sıkışırken, bu bozuk senfoninin her bir dişlisini süratle birbirine geçiriyor.
Yesyeni bir dijital yorum
Pandemi sürecinde pek oyun dijitale aktarıldı, dijital çekimlerle izleyiciyle buluştu. K! Kültüral, bu buluşmaya orijinal bir boyut kazandırmış ve oyunu dokuz farklı kamerayla çekmiş. Tiyatronun sinematografik bir gözle yeni yorumu seyirci dramaturjisi açısından da yepisyeni bir tecrübe. Oyuncuları ve sahneyi farklı açılardan görmek, kıssayı göz içinde gözle yine yorumlamak üzere. Oyun ortada kalmışlığı, kimliksizleşmeyi veya kimliğin esiri olmayı, günümüz şartlarında güncellenen “aidiyet” kavramını sorgulayarak izleyiciyi hem sarsıyor hem “rahatsız ediyor”
“AB Uyumlu Aile”, K! Kültüral’ın “Paravanlar”, “Oda Komşum Wagner” üzere izleyeni sarsan, tiyatroya yesyeni bir anlayışla paha katan izlenmesi keyifli lakin bir o kadar güç bir oyun.
Görmek ya da görmemek her şeyin tonunu belirliyor
“İletişimsizlik, ortada kalmışlık, yıkılan hassasiyetler, çürüme ve çağımızın en büyük hastalığı olan güvensizlik, sıkı sıkıya tutunmaya çalıştığımız fakat artık asla tutunamadığımız pahaların yok oluşu üzere temalar etrafında dolaşıyoruz” diyen direktör Yağmur Yağmur, “AB Uyumlu Aile”yi şöyle anlatıyor: “Dinamik, fizikî ve imajinatif bir anlatı lisanı geliştirmeye çalıştık. Çekim teknikleri de değişik bir lisan yaratmaya imkan sağlıyor. Havada asılı kalmış sıkışık bir uzam üzerinde, ortaya uzaklık koyan fakat; samimi de olabilen bir lisan yakaladığımızı düşünüyorum. İletişimsizliğin tonunu görme biçimimiz oyunun yapısının belirleyici ögesi oldu diyebilirim. Görme ya da görmezden gelme biçimlerimiz her şeyin tonunu belirliyor bana kalırsa. Harikulade bir süratle ve mevte koşan bir canlılıkla geçiyor ömrümüz, tatlı bir çürümenin kucağında…”
