Serpil Kurtay ABD kırsalından çıkıp tüm dünyaya yayılan blues müziğin öncülerinin bayanlar olduğunu biliyor muydunuz? Ma Rainey, Bessie Smith …
Serpil Kurtay
ABD kırsalından çıkıp tüm dünyaya yayılan blues müziğin öncülerinin bayanlar olduğunu biliyor muydunuz? Ma Rainey, Bessie Smith, Mamie Smith, Memphis Minnie, Koko Taylor, Alberta Hunter, Ida Cox, Ethel Wayers, Sippie Wallace, Big Mama Thornton, Etta James, Janis Joplin, Shemekia Copeland ve daha niceleri… Onlar hem klasik hem de çağdaş devrin en kıymetli blues bayan şarkıcıları… Bu bayanların öykülerini, müziklerini merak ediyorsanız, bir gün kesinlikle Women Blues with Göksenin’i dinlemeye gidin. Kümenin kusursuz performansı ve Göksenin Tuncalı’nın mükemmel sesiyle, Mamie Smith’in ticari olarak çıkarılan birinci blues plağını kaydettiği 1920 yılından günümüze keyifli bir seyahat yapacağınıza kuşku yok. Kelam müellifi, bestekar, gitarist, tercüman, muharrir, eczacı ve hepsinden değerlisi güçlü bir sese sahip olan Göksenin, tıpkı vakitte kurucularından olduğu Blues Derneği’nin idare şurası başkanı… Sevgili Göksenin ile umut, hüzün, aşk, özgürlük ve kahkaha yani blues dolu bir sohbet gerçekleştirdik.
Bessie Smith
En başından başlasak, insanların karşısındaki birinci performansın nerede oldu? Ailene mi, komşulara mı, arkadaşlarına mı?
Bu sorunun yanıtını geçtiğimiz yıl, çocukken yaşadığımız meskenin komşusundan öğrendim. 80’lerde İstanbul Yeşilköy’de oturuyorduk ve o devrin çocukları olarak sokaklarda büyüdük. Komşumuzun anlattığına nazaran, daima çocukları bahçeye toplayıp, önüme oturturmuşum. Elime de kısmı alıp, onlara müzik söyleyip, kendimi alkışlattırırmışım. Hasebiyle performanslarıma 2-3 yaşımda başlamışım (gülüyor).
Lise kümenin var mıydı?
Yoktu. Lisedeyken tek başıma gitar çalarak, söylüyordum. Babamın mesleği gereği bütün Anadolu’yu dolaştık; İzmit, Muş, Balıkesir… Lise sona kadar sekiz okul değiştirdim. Genelde sokaklarda ya da gizlice barlara girerek müzik söylüyordum.
Bu tıp küçük vilayetlerde, bilhassa de o yıllarda bir kız çocuğunun bu türlü şeyler yapması cüret ister. Ailenle bu yüzden sorun yaşamadın mı?
Ailemin bunlardan haberi yoktu. Zira onlar beni kurstayım, ek dersteyim ya da arkadaşlarımla bir kafeye pasta yemeye gittim zannediyordu.
“Merve’lerde ders çalışıyorduk” diyorsun yani. Hiç yakalanmadın mı?
Yok yakalanmadım. Bu ortada birinci gitarımı babam almıştı. Hatta yanlış öğrenmeyeyim diye beni kursa da yollamıştı. Birinci pop gitar kursuna gittim.
Pop mu söylüyordun?
Aslında yabancı, yerli ne varsa onları söylüyordum. Evvel Guns N’ Roses’dan bir şeyler, gerisinden Yeni Türkü’den üzere karışık bir repertuarım vardı o yıllarda. Mesela Beşiktaşlılar lokali, muhasebeciler derneği üzere yerlere gidip oralarda gitarımı çıkarıp çalmaya başlıyordum. Beşerler da herkese bira ısmarlıyordu. Bu türlü olunca yer sahipleri “Sen daima gel, çal, içkin bizden” demeye başladı.
Lakin sonra profesyonel mesleğin müzisyen olarak değil, eczacı olarak başlıyor. Üniversitede eczacılık okuyorsun.
Evet, Türkiye’de maalesef müzikle ilgilenen herkes bu türlü yapmak zorunda… Bilhassa bizim kuşak için böyleydi. Aslında tıp okumak istiyordum lakin eczacılığı kazandım. Baştan tıp kısmını kazanmadığıma üzüldüm lakin sonrasında benim için böylesinin daha iyi olduğunu gördüm. Zira yapacağım şey, müzikmiş ve eczacılık okumam buna imkân verdi. Mezun olduktan sonra ilaç firmasında çalışmaya başladım ve kendimi ruhsatlandırma alanında yetiştirdim. Meskenden çalışacak ve dışarıdan danışmanlık yapacak hale geldim. Medikal çeviriler yaparak para kazandım. Böylelikle müzikle de ilgilenebildim.
Hâlâ yapıyor musun?
Blues Derneği’ni kurduğumuzdan beri yani iki yıldır pek yapamıyorum. Yalnızca dernekle ilgilenebiliyorum.
Bir bayan olarak müziğin içinde var olmak senin için sıkıntı oldu mu yoksa bu bir avantaj mıydı?
Yerler, “Solistiniz bayan mı?”, “Solistiniz bayan olsa yeterli olur”, “Solistiniz bayansa tamam çıkın” üzere şeyler diyorlardı. Bu açıdan sahne bulma manasında çok zorluk yaşamadım. Hoş de çalıp söyleyince program yapıyordum. Etkin olarak daima çaldım. Fakat gitar çalarken, “Kız üzere çalıyor” kelamlarını duymak da can sıkıcı olabiliyordu.
Bu açıdan kendini ispatlamak güç oldu mu?
Doğal ki… Müzisyenlerin de bir zirveden bakma durumu daima vardır. Mesela birinci albümün çıktığında “Besteleri kim yapıyor?”, “Besteleri sizin gruptakiler yapıyor, sen söylüyorsun herhâlde” falan diyorlardı. Ön yargı acayip bu konuda… “Bu müzik kimin? Acayip hoş. Gökhan mı yazdı, kim yazdı” falan diye sorduklarında “Ben yazdım. Kelamı, müziği ben yazdım” dediğimde karşılık “Nasıl ya” oluyordu. Mesela zorluk olarak, sahneye çıkışımın birkaç sene ertelendiği devirden de bahsedebilirim; bize yaftalanan estetik tasalar yüzünden. Hayatım boyunca her vakit tombik bir kadındım. Fakat üniversitenin bittiği yıllarda şu halimden 25 kilo daha az kiloya sahiptim. Bir arkadaşım, bir kümenin back vokal aradığından bahsetti. Ben de daima tek başıma sahneye çıktığım için bir kümede yer almayı çok istiyordum. 70’ler rock yapıyorlardı, en sevdiğim! Klasik gitarımı aldım, gittim. Dinlediler, bayıldılar. Stüdyoda da dinlemek istediler, orada da onlarla birlikte söyledim. Çok beğendiler ve “Sahne için arayacağız” dediler. Arayacaklarına kesin eminim… O denli övdüler ki, kümeye kesin girdim diye düşünüyorum. Ortadan bir hafta, on gün geçtikten sonra merak ettim, ortak arkadaşımızı aradım. O da şöyle dedi: “Göksenin seni bir türlü arayamadım, zira çok utanıyorum. Seni acayip beğenmişler, hatta birçok bireyle karşılaştırmışlar ve en güzeli olduğuna karar vermişler. Çok övdüler lakin ‘On kilo vermesi lazım’ dediler.”
Memphis Minnie
Hiç onlarla bu mevzuda yüzleştin mi?
Yok, yüzleşmedim, aslında hiç karşılaşmadık. Lakin nasıl üzülmüştüm, nasıl sinirlenmiştim anlatamam. Daima aynada kendime bakıp, “Gerçekten mi çok kötüyüm” diyordum. Beşere kompleks de geliyor. Hatta artık bile o zamanki fotoğraflarımı insanlara gösteriyorum, “Çok mu kiloluyum burada?” diye soruyorum. İnanılır üzere değil, süt üzereyim, şişman falan değilim, çok hoş, çok seksiyim hatta (gülüyor).
Evet, ben de fotoğraflarını gördüm, sahiden çok güzelsin. Hatta internette hakkında yazılanlara baktım, gençlik yıllarında birçok erkeği peşinden koşturduğunla ilgili şeyler de yazıyor.
Of… İşte sahneye çıktıktan sonra o denli şeyler oluyor. Latife bir yana sahnenin bu türlü bir yanı da var; bayan ya da erkek fark etmez, sadece sahnede olmandan ötürü bir hayranlık oluyor. Sesini de beğenirlerse, hayranlık artıyor. “Peşinden koşturuyordu” falan diyerek abartmışlar (gülüyor).
Sonra birinci kümenin hangisi oldu?
Aslında 19 yıldır birebir kümeyle, birinci kümemle çalıyoruz. Gürkan Özbek (gitar) ve Ozan Yeşildal’la (bas gitar) daima birlikte çaldık. Bir tek davulcumuz değişti. O da mecburiyetten oldu; davulcumuz Kanada’ya taşınınca Soner Doğanca kümeye katıldı. Birinci ismimiz Supradyn’di, sonra B Planı oldu, sonra Göksenin, son olarak da Woman Blues with Göksenin oldu. 2001’de Kadıköy Shaft’ta çalmaya başladık. Orası artık Ağaç Mesken oldu ve hâlâ birebir lokasyonda çalıyoruz. Bu süreçte hayli beste yaptık.
Yani kümedeki erkekler yaptı bu besteleri?!
Alışılmış onlar yaptı, ben söyledim! (Gülüyor) Sonuçta bir bayan nasıl ve neden beste yapsın! (Kahkahalar)
Bir de albümünüz var değil mi?
Evet, ancak bu albümü çıkarmak on yıl sürdü. Biraz yaşlı muhabbeti olacak fakat o vakitler bu türlü kolay programlar yoktu, bilgisayarlar bu türlü değildi, aletlere kolay ulaşamıyorduk, stüdyolar değerliydi. Müzikten kazandığımız harçlıkla bunları gerçekleştirmek mümkün değildi. Para biriktirip, ses kartı aldık, onu bilgisayara nasıl bağlayacağımızı, müzik kaydının nasıl yapılacağını vs. her şeyi öğrenmek zorunda kaldık. Sonra insan klip çekmek istiyor. Bu sefer bir halde kamera alıp nasıl kullanılacağı, kadrajın ne olacağı üzere şeyleri öğrendik. Küme olarak hayatımız öğrenmekle geçti. O nedenle meyvesini vermesi çok uzun sürdü. Böylelikle bir albüm (İkimizin Sırrı), iki single çıkardık. Sonra bir albüm daha yaptık fakat çıkarmadık.
Neden?
Zira o sırada blues’a geçmiştik. O albüm de blues albümü değildi. İçime sinmedi. Şu anda üçüncü albümü kaydediyoruz.
Koko Taylor
Yeri gelmişken, blues’a geçişin nasıl oldu?
Soner, beni blues’a yazdırdı (gülüyor). “Soran olursa bu türlü de” diyor. Soner, sesimin ve üslubumun blues’a çok yatkın olduğunu söyledi. Ben de denedim ve bana çok uygun geldi. Herkes üzere ben de müziğe Slayer ve Sepultura’larla, metal müzikle başladım, 90’lar, 80’ler, 70’ler rock derken, “Allah! Led Zeppelin mükemmelmiş” demeler… Sonra bunun kökünü araştırınca blues’a gidiyorsunuz. Ayrıyeten etrafımızdaki düzgün müzisyenler de daima blues çalıyordu. Soner de o topluluktan birisi. Yavuz Çetin’ler, Blue Blues Band’ler, Bertuğ Cemil’in içinde olduğu tayfa, Jazz Stop, Hayal Kahvesi, Mojo’da blues çalan beşerler, hepsi feciler… Gerek müzisyen ahlâkı olarak gerekse de müziği çalışları olarak hepimizin örnek aldığı isimler… “Onlar yapıyorsa bir bildikleri vardır” diyerek ilgilendim biraz da. Sonra blues’a geçince, evvelce söylemeye çalışırken zorlandığım hiçbir şeyde zorlanmadığımı fark ettim. Blues, resmen sesimi, dünyamı, fikrimi açtı. Vokalistlere, bir şeyler karşıt gidiyorsa blues çalışmalarını tavsiye ederim. Blues, insanların kendisinde olmadığını zannettiği birçok şeyi keşfetmelerini sağlıyor. Mesela hard rock birinci albümüme bakınca, incecik bir ses, tatlı tatlı bir vokal var.
Evet, dün internetten bir şarkını dinledik, birebir kelamları söyledim.
Bir tane mi dinledin, o kadar mı dayanabildin?
Hayır, doğal ki (kahkahalar)… Ancak hakikaten sesin şu anda çok daha güçlü…
Blues, sahiden bir farkındalık yaratıyor. Keşke daha evvel başlasaymışım…
Şu anda “Woman Blues with Göksenin” ismiyle sahne alıyorsunuz ve bayan blues’cuların müziklerini seslendiriyorsunuz. Bu proje nasıl ortaya çıktı?
Blues dinlemeye ve söylemeye başlayınca bir baktım her yerde birebir müzikler ve isimler çalıyor; B.B. King, Jimi Hendrix (Ki aslında o rock çalıyor), Stevie Vaughan… Hepsi erkek… Ben de blues repertuarı yapmak istiyorum lakin bakıyorum hiçbir yerde bayan ismi görmüyorum. Araştırmaya, yurt dışından kitaplar sipariş ederek okumaya başladım. Bayan blues’cuların biyografilerini okudum. Bütün paramı onlara yatırdım diyebilirim. Şunu öğrendim ki, 1920’deki birinci blues plağı kaydı bir bayan tarafından yapılıyor ve neredeyse 1920 ile 1930 ortasındaki tüm kayıtları bayanlar yapıyorlar.
Birinci kaydı yapan bayan blues’cunun ismi ne?
Mamie Smith. Müziğin ismi da Crazy Blues. Aslında blues’u kırsaldan kente bayanlar taşımış. Toplum hiyerarşisinde bu bayanlar en alt seviyede; beyaz erkek, beyaz bayan, siyahi erkek, siyahi bayan. Bu siyahi bayanlar o yıllarda Amerika’nın güneyini şatafatlı trenleriyle dolaşıyorlar, turne yapıyorlar ve siyahi bayanlara güç verici müzikler yapıyorlar. Mesela “Vahşi bayanın blues’u olmaz yavrum, yabanî bayan hüzünlenmez, ben erkeğimi döverim”, “Niye bu kadar ıstırap duyuyorsun erkeğin seni terk ediyor diye, esasen seni aldatıyordu”, “Çok pis kokmuyor mu, boşver onu sen, s… et” üzere acayip kelamlar var. Bir de bu bayanlar çok ve biseksüel, bir sürü karıları, bir sürü kocaları var ve bunlarla ilgili müzikler yazıyorlar. Bu bayanların hem feminizme çok büyük katkısı olduğu söyleniyor hem de onlara 60’lardaki LGBT hareketinin kültürel öncüleri deniliyor. Yani bütün dünyaya sosyolojik, politik ve kültürel olarak bu insanların, insan hakları, ırkçılık mevzularında da söyleyeceği o kadar çok şey var ki, bu kadar dolu bir müzik, bu kadar dolu bir kesim daha düşünemiyorum. Siyahi bayanların uyanışı ve yükselişi sırasında hem araçları hem de güç aldıkları şey blues. Artık ben nasıl bununla ilgilenmeyeyim?
Repertuarınızda çaldığınız bu türlü kaç müzik var?
Toplam çalıştığımız ve çaldığımız 40-50 civarında müzik var. Daima ekliyoruz, kendimiz de yapıyoruz. Hakikaten çok fazla müzik var. Mesela Eric Clapton, Bessie Smith’i çok cover’lar. Lep Zeppelin, Memphis Minnie’nin modülünü alıp değiştirmiş ancak ondan hiç bahsetmemiş. Genelde 60’lar, 70’ler rock topluluğu daima 30’ların, 40’ların blues’larını araklayarak yapmış o müzikleri. Led Zeppelin, arakların hükümdarıdır. Aslında blues, kelam olarak da, müzik olarak da herkesin feyzaldığı, baskılara karşı direnen bir kısmın, bayanların da, erkeklerin de müziği. Şöyle bir janr da var; 1920’ler ve 1930’lar ortasındaki blues’a ‘classic female blues’ deniliyor. Düşün, bunlar bilinmiyor. Öğrenince bunları anlatmak da benim boynumun borcu oldu ve beş yıl evvel “Woman Blues with Göksenin”i kurduk.
Programında her müzik öncesinde hem şarkıyı söyleyen bayanların ömürlerini hem de müzik kelamlarının manalarını anlatıyorsun. Ben çok keyif alarak dinliyorum. Fakat seni dinleme talihi bulamayanlar için bir de buradan kimi bilgiler vermeni istesem…
Blues’un annesi Ma Rainey, biseksüel bir bayan. Bir gün konutta bayan arkadaşlarıyla konutta eğlenirken polis konutu basıyor ve bunları ahlâka alışılmamış hareketten gözaltına alıyor. Sonraki gün blues’un imparatoriçesi Bessie Smith gelip kefaletlerini ödeyerek bunları çıkarıyor. 3-4 ay sonra Ma Rainey “Prove it on me blues” müziğini yazıyor. Kelamları şöyle; “Evet dün akşam arkadaşlarımla birlikteydim. Evet, hepsi bayandı. Zira ben erkeklerden hoşlanmıyorum”. Yıl 1926. Şu vakitte bile bu şarkıyı yazması güç. “Evet, bir erkek üzere giyinip, bayanlarla bir erkek üzere konuşuyorum. Lakin beni suçüstü yakalayamadın. İspatlamak zorundasın. Nanik” diye kelamları olan bir müzik.
Mamie Smith
Diğer en sevdiğin isimler, müzikler hangileri?
Memphis Minnie’yi çok beğeniyorum, 200’ün üzerinde kesimi var. Finger picking style denilen, blues çalma tekniklerinden birini bu bayan geliştirmiş. Birçok blues gitaristi, bu tekniği kullanarak müziklerini çalıyor. Tıpkı vakitte çok komik bir kadın… Zati kocasıyla birlikte sahneye çıkıyordu; ritm gitarı kocası çalıyordu, o da hem soloyu çalıp hem müzik söylüyordu. “Me and my chauffeur blues” müziği çok seviliyor, ben de onu söylüyorum. Kocasına hitaben “Benim sürücüm olur musun? Beni arabanla kasabaya götürür müsün? Fakat arabana diğer bayanları alırsan, seni vururum” diyor. Aslında çok bayan, çok müzik var… “Wild women don’t have the blues” diye “Vahşi bayanın blues’u olmaz. O yüzden biraz eli maşalı olmalısın” üzere tavsiye veren bir müzik var. Sonra “Kadınlar akıllı olun, erkeklerinizin reklamını çok yapmayın, kaparlar” diye bir şarkı… Daima toplumsal tavsiyelerde bulunuyorlar (gülüyor).
Bir de erkek blues’cularla bir atışma öyküsü var.
Klasik blues riff’i vardır bir tane. Daima bu riff’ten oluşan melodinin üzerine kelamlar yazdıkları bir atışma durumu var. Bu melodi, Muddy Waters’ın “Hoochie coochie man” müziğinde vardır. Bir yıl sonra Bo Diddley, “I am a man” diye bir müzik yapıyor. Bu müziğin kelamlarında “Ben erkeğim. Bütün hoş bayanlar önümde sıraya dizilsin. Hepsiyle bir saat içinde aşk yaparım” diyor. Bir ay sonra Muddy Waters ve Billy Dickson bir arada, kendi müziklerindeki melodiyi kullanan Bo Diddley’e yanıt müziği yazıyor, “Mannish boy”, “Erkeksi çocuk” diye. “İnsanlar çok konuşmasın, erkeğin hası benim. Ben bayanlarla beş dakikada aşk yaparım. Ben daha doğmadan falcı bacı anneme ‘Öyle bir çocuk dünyaya getireceksin ki, Allah Allah’ demiş”… İki erkek ortasındaki bu atışma 1955 yılında oluyor. 1970’lerden sonra bu sefer blues’un kraliçesi Koko Taylor, birebir melodinin üzerine “I am a woman” diye bir müzik yazıyor. Onlar üzere “Oooo yeeee” diye başlıyor müziğe ve “Ben timsahla aşk yaparım. Şeytanla el sıkışırım, onu çölde süründürürüm. Toplu iğnenin ucuyla kayayı bölerim. Blues da söylerim. Ben kadınım” diyor.
Blues müziklerinde cinsellik neden bu kadar kıymetli?
1865’te kölelik yasal olarak kaldırılınca aslında iki tane majör özgürlük kazanıyor siyahiler; biri seyahat etme, oburu de cinsel özgürlük. Artık istedikleriyle birlikte olma özgürlüğüne kavuşuyorlar. Zira öncesinde güçlü kölelerin dünyaya gelmesi için, sahiplerinin istedikleriyle evlenmek zorunda kalıyorlar. İstedikleriyle lakin bilinmeyen zımnî bir şeyler yaşayabiliyorlar. Hasebiyle kölelik kalkınca kızgın kumlardan serin sulara atlama durumu yaşanıyor. Baskı gördükleri yerden kaçıp blues ve cinselliğe sığınma üzere bir ortam da var. Bir manada aslında blues, genelevlerden de yayılmıştır. Kırsallardan kente giden bayanlar tarafından genelevlerde sıkça söylenir. Hasebiyle cinsellik içeren müzik kelamı gırla… Erkeklerin ve bayanların kendilerini övmesi çok var.
Tıpkı vakitte Blues Derneği’nin kurucularındansın ve liderisin. Dernek kurma fikri nasıl ortaya çıktı?
Sittin yıldır sarhoş olunca müzisyenler ortasında “Birleşmemiz lazım” üzere şeyler söylenir. Tekrar bir gün bizim gitaristle prova yapacaktık, bizim konutta yemek yiyorduk. “Oğlum biz niçin dernek kurmuyoruz” dedim. O da “Mantıklı aslında” dedi. Olağanda Gürkan her şeye “Hayır” der. O nedenle çok şaşırdım ve çabucak işe giriştim. Yarım saat içinde Avrupa Birliği’nden hibe alabilir miyiz diye bakar hale geldik. Çok kısa müddette de derneği kurduk. Fakat dernek, fulltime bir işmiş. Üç ay dişimizi sıkalım, sonra yavaş yavaş diğerlerine devrederiz, diyordum lakin o denli değilmiş. Derneği kuralı mayısta iki sene olacak. Artık geldiğimiz noktada, üç yılı tamamlayalım istiyoruz. Türkiye’de bir birincisi yaptık ve o nedenle yapılacak çok işimiz var. Hangi birine yetişeceğimizi şaşırmış durumdayız.
Kurucular yedi erkek ve bir bayan değil mi?
Evet, maalesef. Çok blues’cu bayan tanımıyordum o vakit, esasen çok da yok, beş bayan daha var.
Derneğinizin kuruluş emelleri neler?
Türkiye’de çok kaliteli bir blues topluluğu var. Ancak fon yok, para yok, bu isimler yurt dışında duyurulamıyor. Birleşirsek bu fonları bulabiliriz dedik. Zira dernek olmadan bu çeşit fonlara başvuramıyorsunuz. Şahsî fonlar bir işe yaramıyor. Ancak derneği kurduktan sonra her şey biraz genişledi. İşte “Beni şunla tanıştırsana”, “Bana sahne ayarlasana”, “Bana gitar dersi versene” diyenler oldu. Bir yandan da bir şeyler yapmak isteyen beşerler vardı, “Beste yapmayı teşvik edelim”, “Tasarımları biz yapalım”, “Hadi bayanları bulalım, birleşelim”, “Atölyeler yapalım” derken, faaliyet alanımız o kadar genişledi ki… Biz de gaza geldik natürel. 19 ayda, 26 atölye, 21 konser düzenlemişiz. Yeni kurulmuş dernek için bu türlü bir şey yok. Biz esasen dernekçilik nedir onu da bilmiyorduk. Mesela bir buçuk yıldır benim konutumda, saymanımız Ozan’ın stüdyosunun art odasında çalışıyorduk, daha yeni ofisimizi açabildik.
Ma Rainy
Hiçbir fona başvurdunuz mu?
Başvurduk ve reddedildik. Hollanda bizi reddetti. Fakat çok hoş reddettiler, “Projeniz mükemmel fakat fon veremeyiz” dediler (gülüyor). Biz çok kapsamlı bir proje sunmuştuk, onu biraz daraltmamız gerekiyormuş. Bunlar çok deneyim gerektiren şeyler. En azından birinci yılımızda bir proje üretip, evrak hazırlayıp, bir yere başvurabilecek noktaya geldik. O yüzden ben bunun çok büyük bir muvaffakiyet olduğunu düşünüyorum.
Derneğinize yalnızca müzisyenler mi üye olabiliyor?
Rastgele bir şeyi merak eden, müzikâl ve kültürel bir oluşumu desteklemek isteyen herkes derneğimize üye olabilir. Bilhassa altını çizmek istiyorum Blues Derneği, müzisyenlerle müzikseverlerin bir ortaya geldiği bir platformdur. Hatta müzisyenlerden daha çok çalışan müzik sever arkadaşlarımız var. Üye sayımızın dörtte biri müzisyen, dörtte üçü müzik sever. Aslında belirlediğimiz misyonlardan biri de bu, müzik dinleyicisinin ve müzisyen sayısının artırılması… Ayrıyeten yurt dışında ve içinde aktiflik sayısının artırmak, memleketler arası bir dernek haline gelmek, fon, fikir, irtibat sayısını artırmak, müzisyen nesilleri ortasında köprü oluşturmak, blues dünyasında bayanların yerini güçlendirmek istiyoruz.
8 Mart Dünya İşçi Bayanlar Günü’nde çok hoş bir aktiflik yaptınız. Biraz bu aktiflikten bahsedebilir misin?
8 Mart günü saat 17.00’da başlayıp sabaha kadar süren bir aktiflik oldu. Evvel dokuz kişilik bir takımla “Müzik Piyasasında Bayan Olmak” bahisli bir söyleşi yaptık. Ömürde Bayan ve Sanat Derneği’nin, “Mahallemizin Bayanları Sinema Yapıyor” isimli bir projesi vardı. Üç ay boyunca Seferihisar’daki bayanlara senaryo, montaj, çekim üzere eğitimler vermişlerdi; beş tane belgesel ve kısa sinema çıkmıştı. Söyleşinin akabinde onlardan birini gösterdik. Haydi Blues grubundan Yasemin Selçuk, “Blues Dansında Kadın” isimli bir sunum gerçekleştirdi. Akabinde da çok fazla bayan müzisyenin çıktığı bir konser yaptık. Instagram’da #bluesderneğisessions diye bir kampanyamız var. Her ay en az dernek faydasına 20 müzisyenin sahneye çıktığı Blues Night yapıyoruz. Bluesderneğisessions etiketiyle bir dakikalık blues görüntülerini paylaşan insanların ortasından seçtiklerimizi, bu aktiflikte sahneye davet ediyoruz. Bugüne kadar bu biçimde çok tatlı, çok bedelli beşerlerle tanıştık. Bunun birebirini, blues’cu bayanlar el kaldırsın” diyerek, 8 Mart için bayanlara özel yaptık. Görüntülerini bu etiketle yayınlayan bayanları sahneye çıkardık. Hasebiyle feci sayıda bayan ve izleyici iştirakiyle acayip bir aktiflik oldu. 8 Mart’a layık bir şey yaptığımızı düşünüyorum. İlerleyen yıllarda daha çok aktiflik yapacağız. Yalnızca toplumsal cinsiyet eşitliğinin ne demek olduğunun, günde bir dakika düşünülmesi birçok şeyi değiştirir. Sadece bunun için bile birbirimizi yüreklendirmemizin kâfi olabileceğini düşünüyorum.
Not: Blues Derneği Adres: Osmanağa Mah. Halitağa Cad. Vahap Beyefendi Sok. Yıldırım Han No:17 D:11 Kadıköy/İstanbul
WhatsApp: +90 553 199 74 81 / İnternet: www.bluesdernegi.org / Instagram: bluesdernegi
Women Blues with Göksenin
