Gelişmiş Uzaylı Yaşamını İşaret Edip Bizleri Galaktik Aşamaya Çıkartabilecek Teknolojileri Açıklıyoruz!

Uzaylılarla insanların ortak bir noktası olacaksa, bu nokta mutlaka giderek artan güç muhtaçlığımız olacaktır. Yani tıpkı bizim üzere, gelişmiş bir uzaylı uygarlığının güç muhtaçlıkları da artacaktır. 1960 yılında, Anglo-Amerikalı fizikçi Freeman Dyson, sonunda dünya dışı varlıkların ana yıldızlarının tüm güç potansiyelini kullanmak isteyeceklerini öne sürdü.

Dyson, uzaylıların bunu asteroit nesillerini büsbütün eriterek ve güneşlerini büsbütün saran global bir kabuk formunda yine inşa ederek yapabileceklerini savundu. Bu yapı yalnızca muazzam ölçüde güç sağlamakla kalmayacak, tıpkı vakitte ömür alanı için muazzam bir yüzey alanı da sunacaktır.

Tamamlanabilmiş bir Dyson küresi kararsız bir yapı olurdu, fakat buna karşın yörüngeye yerleştirilen uydular ve aynalar çok büyük ölçülerde güç toplardı. Bu türlü bir yapı uzaktan tespit edilebilir zira termodinamik kanunları, yakalanan yıldız ışığının ısı radyasyonu yahut uzak kızılötesi olarak yayıldığını iddia eder.

Bu, KIC 8462852 yahut ‘Tabby’nin yıldızı’ durumunda gözlemlendi. Her ne kadar bu durum kendi Güneş Sistemimizdeki tozla açıklanmış olsa da, öteki yıldızların ışığının alışılmadık bir biçimde değişken olabileceği ve bu durumun sırf yakın yörüngedeki mega yapılarla açıklanabileceği mümkünlüğü devam etmektedir.

İnsan uygarlığı, kirletici birtakım kimyasalları Dünya atmosferine enjekte eder ve bunun birebirini uzaylıların da yapma mümkünlüğü vardır. Bu tıp kimyasallar sadece potansiyel olarak tespit edilebilir değildir, tıpkı vakitte açık bir halde akıllı ömür kökenlidir.

Kendi Güneş Sistemimizin ötesindeki bir sistemde bir gezegeni gözlemlerken, baktığımız gezegen bizimle ana yıldızı ortasında hareket ederken, yıldız ışığı atmosferinden geçer ve atmosferik kimyasalların karakteristik dalga uzunluklarında ışık kesimleri alınır. Bu, gökbilimcilerin gezegenin atmosferinde hangi unsurların bulunduğunu tespit etmelerini sağlar.

Astrofizikçi Avi Loeb’e nazaran, bu uzaylı atmosferlerinde aranacak birtakım umut verici endüstriyel kimyasallar tetraklorometan (CF4) ve trikloroflorometandır (CCl3F). Bu kimyasalların her ikisi de soğutucudur ve tespit edilmesi en kolay iki kloroflorokarbondur.

Uzaylılar gezegenler ortası yahut yıldızlar ortası uzaydan geçmek istiyorlarsa, bizimle tıpkı sorunla karşı karşıya kalacaklar. Bir uzay gemisini sürmek için büyük ölçüde yakıt gerekir. Lakin uzay gemisinin güç kaynağı ‘evde bırakılırsa’ bu sorun ortadan kalkar.

1984’te lazerle itilen hafif bir yelkeni tanımladı. Büyük, ultra ince bir yansıtıcı gereç yelkenine bir yük eklenecek ve bu, Güneş Sisteminde bulunan ve güneş gücüyle çalışan bir lazer tarafından itilecekti. Forward, 3,6 kilometre genişliğindeki hafif bir yelkene bağlı bir tonluk bir sondanın 65 GW’lık bir lazerle ışık suratının yüzde 11’ine kadar hızlandırılabileceğini ve yalnızca 40 yıl içinde en yakın yıldız sistemi Alpha Centauri’ye varabileceğini hesapladı.

Program şimdi erken bir evrede, ve hedef çok daha mütevazı bir biçimde bir (1) gram yükü ışık suratının yüzde 20’sine hızlandırmak ve Proxima Centauri etrafındaki bir gezegeni fotoğraflamak. Şayet uzaylılar da gezegen sistemleri yahut galaksi etrafında dolaşmak için emsal lazerlerle itilen ışık yelkenlerini kullanırlarsa, lazerleri açılıp kapatıldığında ışık parlamalarını yakalayabiliriz.

Gereğince gelişmiş bir uygarlık, solucan delikleri yaratmak için uzay-zamanın kendisini manipüle edebilir. Einstein’ın yer çekimi teorisine nazaran varolan bu uzay-zaman kısayolları, galakside göz açıp kapayıncaya kadar seheyat edilmesini sağlayabilir.

Özünde kararsız olan bir solucan deliği, iki tarafı da açık tutmak için itici yerçekimine, ve galaksideki yıldızların yaydığı güce eş paha bir güce sahip unsurlara muhtaçlık duymaktadır. Bu türlü şeylerin var olduğunu biliyoruz, zira yer çekimi bir solucan deliği açamayacak kadar zayıf olmasına karşın, karanlık güç kisvesi altında kozmosun genişlemesini hızlandırıyor.

Bu, bir gök cismi, bizimle uzak bir yıldız ortasından geçtiğinde ve yer çekimi yıldızın ışığını kısa müddetliğine büyüttüğünde meydana gelir. Japonya’daki Nagoya Üniversitesi’nden Fumio Abe’ye nazaran, obje bir solucan deliği ise, yıldızın parlama ve solma modeli bariz formda farklıdır. ‘Solucan deliklerinin boğaz yarıçapları 100 ila 10 milyon kilometre ortasındaysa, galaksimize bağlıysa ve sıradan yıldızlar kadar yaygınsa, geçmiş bilgiler yine tahlil edilerek bu tespit yapılabilir’ diyor.

Siz bu bahis hakkında ne düşünüyorsunuz? Yorumlarda buluşalım!